Mongolskie sposoby prowadzenia wojen wywodzą się ze stepowej strategii i taktyki. Częste konflikty, zatargi i wojny między plemionami wyrobiły u nomadów podejrzliwość, poczucie konieczności stosowania daleko posuniętych środków ostrożności, a zarazem upodobanie do najrozmaitszych podstępów wojennych. Szczególnie częstym podstępem była pozorowana ucieczka, szczególnie stosowana, gdy nieprzyjaciel osiągał przewagę. Polegała ona na ucieczce części wojska mongolskiego, co powodowało pogoń za nimi nieprzyjaciela. Wówczas Mongołowie okrążali go i wybijali w pień. Ich ulubionym manewrem było błyskawiczne oskrzydlenie i okrążenie powstrzymywanego w natarciu wroga. Nierzadko stosowano także środki psychologiczne, np. w nocy rozpalano parokrotnie więcej ogni, niż trzeba było dla jego żołnierzy, lub przygotowywano kukły, które miały imitować wojowników i wprowadzać nieprzyjaciela w błąd, co do liczebności wojsk. Choć Mongołowie nie walczyli nocą, korzystali chętnie z osłony ciemności dla dokonania szybkiej zaskakującej wyprawy lub ucieczki.
