Losy Edypa są zdeterminowane przez straszną klątwę, jaka została rzucona na cały lud Labdakidów. Czyny Edypa są do pewnego stopnia niezależne od nieodwracalnych wyroków fatum. Los i bogowie napiętnowali Edypa klątwą, ale bezpośrednim sprawcą upadku jest on sam. Tragedia Edypa wynika z niewiedzy , pragnienie poznania prawdy sprowadza na niego nieszczęście.
Jego zbrodnia to rezultat zbłądzenia tragicznego, to konsekwencja
niewiedzy o swoim pochodzeniu. Można więc uznać winę Edypa za winę tragiczną. Łatwiej usprawiedliwić zbrodnie, popełnione nieświadomie, wbrew woli sprawcy, niż świadome zlekceważenie słów wyroczni. Zaślepienie i niewiedza objawiły się nie tylko w zgładzeniu ojca i kazirodczym związku z matką, ale przede wszystkim w gorliwości, z jaką szuka on zabójcy dawnego króla. Kiedy usiłuje rozwikłać tajemnice z przeszłości, jego własna duma potęguje nieszczęście. Za sprawą pychy wchodzi w konflikt z wróżbitą, ze swoim szwagrem Kreonem, to przez nią kara, jaka na niego spadnie, będzie bardziej dotkliwa. Postępowanie Edypa komplikuje perypetia: działania, jakie podejmuje okażą się sprzeczne z intencją, jaką kierował się na początku. Tym straszliwsze okazuje się rozpoznanie w chwili, gdy bohater dowiaduje się prawdy o swoich czynach.
Prawda, do której dążył, zniszczyła całe życie Edypa. Finałowa katastrofa dotyczy nie tylko jednego bohatera (samookaleczenie Edypa). Jokasta popełnia samobójstwo, a na dzieci z kazirodczego związku spadnie szereg nieszczęść.
Edyp w rozpaczy wydłubuje sobie oczy. Ten czyn ma znaczenie symboliczne. Edyp powiada, że pozbawienie się wzroku to znak wstydu, jakiego doznaje. Nie śmiałby spojrzeć w oczy nikomu ze swoich najbliższych. Edyp wybrał ten sposób samookaleczenia, gdyż uświadomił sobie, jak bardzo błądził nie widząc zła, które popełnia.
