Trwający od XIX w. proces urbanizacji powoduje stały wzrost ludności miejskiej; w końcu XIX w. w miastach mieszkało ponad 50% ludności, 1971 -- 77%, 1990 -- ok. 92% (jeden z najwyższych wskaźników w świecie). Koncentracja różnorodnego przemysłu w okręgach górn. i miastach portowych przyczyniła się do powstania rozległych stref zurbanizowanych; największe zespoły miejskie tworzą: Wielki Londyn (6,9 mln mieszk., 1993), West Midlands (2,6 mln, gł. ośr. Birmingham), Manchester (2,6 mln) i West Yorkshire (2 mln, gł. ośr. Leeds) oraz Glasgow (aglomeracja Central Clydeside), Liverpool (Merseyside), Newcastle upon Tyne (Tyne and Wear) i Sheffield (South Yorkshire), liczące powyżej 1 mln mieszkańców. Postępujący proces dekoncentracji dużych miast (odpływ ludności z dzielnic centr. na peryferie) powoduje wyludnianie się ich w hist. granicach adm. i rozrost terytorialny stref podmiejskich, charakteryzujących się niską, jednorodzinną zabudową; aglomeracja Londynu wraz ze strefą podmiejską zajmuje 1580 km2 i skupia ponad 12 mln mieszkańców. Nowe miasta, powstałe gł. w latach 60. (m.in. Basildon, Harlow, Garden City, Corby i Telford w Anglii, East Kilbride i Irvine w Szkocji), pełnią funkcje mieszkaniowo-usługowe, są również ośrodkami nowocz. przemysłu (gł. elektron.). Struktura zatrudnienia ludności ulega stałym, powolnym zmianom; maleje zatrudnienie w przemyśle (zwł. ciężkim) i budownictwie (1980?91 z 35% zawodowo czynnych do 25%) oraz w rolnictwie i rybołówstwie (z 2,5% do 2,0%), wzrasta natomiast w usługach (z 54,7% do 64%), zwł. finansach, handlu i ubezpieczeniach. Rosnące bezrobocie (1990 -- 7% zawodowo czynnych, 1994 -- 9,3%) jest związane z recesją gospodarczą.
