Odpowiedź :
Może coś ci sie przyda :P
Grabiec - pojawienie się tej postaci powoduje wdarcie się świata fantastycznego w świat ludzi.
Goplana - od momentu gdy śpiewa piosenkę (akt V) nie bierze ona udziału w sprawach, które poplątała. Gdy opuszcza krainę znika świat fantastyczny.
Kirkor - nie pragnie on władzy, ani zaszczytów, marzy o cichym i spokojnym życiu. W jego zachowaniu widać typowego rozmiłowanego we wsi szlachcica, domatora znanego nam dobrze literatury XVI wieku z utworów Reja i Kochanowskiego.
Matka Balladyny i Aliny - serdeczna i dobra staruszka, posiada ludową mądrość, przebiegłość, naiwne zaślepienie miłością do córki. Dzięki małżeństwu córki zostaje wyniesiona na pokoje zamkowe, pochwala mądrość swoich dzieci.
Balladyna - wprowadza czytelnika w świat zbrodni. Silna, bezwzględna, przebiegła, rozumna. Po pierwszej zbrodni odczuwa wyrzuty sumienia, ale później pozbawiona jest skrupułów.
Alina - dobra, jasnowłosa dziewczyna o delikatnych rysach.
J. Słowacki Balladyna, bohaterka główna i tytułowa; córka wdowy, starsza siostra Aliny, zła i bezwzględna, jest w dramacie uosobieniem najgorszych ludzkich cech.
Wygląd: Starsza córka wdowy jest pięknością w typie Królewny Śnieżki: ma jasną cerę, czarne włosy i oczy, wysmukłą kibić. Jej gorący temperament pcha ją w ramiona Grabca, którego nie kocha.
Życiorys: Zabiła siostrę, by wyjść za mąż za Kirkora. Potem posunęła się do zabójstwa własnego męża, ponieważ chciała sama panować. Wypędziła z pałacu matkę. Ostatecznie zginęła porażona piorunem, została ukarana za swoje zbrodnie.
Charakterystyka: Można w odniesieniu do tej postaci postawić pytanie: czy Balladyna może kochać kogokolwiek? Za dużo jest w niej złości. Dopóki mieszka w chacie wdowy, irytuje ją bieda, ciężka praca, brak perspektyw na odmianę życia. Czuje się lepsza od matki, od Aliny, od Grabca. Ma coś, czego tamci nie mają: marzenia, pragnienie zmiany, wyrwania się w szeroki świat; niezależność i odwagę pozwalającą odrzucić wszystkie ograniczenia obyczajowe. Doskonale zdaje sobie sprawę z siły swojego charakteru. Ma świadomość, że poradzi sobie z najtrudniejszym wyzwaniem, byleby ono przyszło!
Kiedy pojawia się Kirkor, dziewczyna wie, że nie wypuści tej okazji z rąk. Lekka pogarda, jaką czuła uprzednio do siostry, zamienia się w nienawiść. Nie może przegrać ze słodką i niewinną Aliną; nie może dopuścić, by tamta wykorzystała szansę. Pozostawienie siostry przy życiu stanowiło realne zagrożenie - a jeżeli mimo wszystko Kirkor będzie wolał Alinę? Więc zabija. Na jej czoło pada kropla siostrzanej krwi - to symbol. Balladyna zostaje napiętnowana jako morderczyni. Pierwsza zbrodnia pociągnie za sobą następne, wywołane koniecznością ukrycia pierwszej, ukrycia swego pochodzenia, ambicją, żądzą władzy. Balladyna dąży do szczytów władzy, by poczuć się bezpiecznie. Tam, na szczycie, nic i nikt nie może jej zagrozić. Kropla krwi na jej czole to jeszcze jeden symbol - strachu i wyrzutów sumienia.
A kiedy już zasiada na królewskim tronie, okazuje się, że od wyrzutów sumienia i od strachu uciec nie można. Nawet tam ją dręczą. Balladyna przekonuje się, że normy moralne są silniejsze od najsilniejszego króla, a nad władzą świecką jest jeszcze władza i sprawiedliwość boska.
Rola w utworze: Różne są interpretacje postaci Balladyny. Najczęściej postrzegana jest jako ucieleśnienie zła. W pewnym sensie to postać tragiczna: jej czyny stoją w wyraźnym konflikcie z prawem ludzkim i boskim. Balladyna wybrała antywartości. Jej tragedia polega na świadomości wyboru zła. Nie można jej bronić, ale należy zauważyć, że w pewnym momencie bohaterka już nie ma odwrotu: walka o władzę wciągnęła ją w swoje tryby i albo ona będzie zabijać, albo ją zabiją. A ona z pewnością nie urodziła się na ofiarę.
Grabiec - pojawienie się tej postaci powoduje wdarcie się świata fantastycznego w świat ludzi.
Goplana - od momentu gdy śpiewa piosenkę (akt V) nie bierze ona udziału w sprawach, które poplątała. Gdy opuszcza krainę znika świat fantastyczny.
Kirkor - nie pragnie on władzy, ani zaszczytów, marzy o cichym i spokojnym życiu. W jego zachowaniu widać typowego rozmiłowanego we wsi szlachcica, domatora znanego nam dobrze literatury XVI wieku z utworów Reja i Kochanowskiego.
Matka Balladyny i Aliny - serdeczna i dobra staruszka, posiada ludową mądrość, przebiegłość, naiwne zaślepienie miłością do córki. Dzięki małżeństwu córki zostaje wyniesiona na pokoje zamkowe, pochwala mądrość swoich dzieci.
Balladyna - wprowadza czytelnika w świat zbrodni. Silna, bezwzględna, przebiegła, rozumna. Po pierwszej zbrodni odczuwa wyrzuty sumienia, ale później pozbawiona jest skrupułów.
Alina - dobra, jasnowłosa dziewczyna o delikatnych rysach.
J. Słowacki Balladyna, bohaterka główna i tytułowa; córka wdowy, starsza siostra Aliny, zła i bezwzględna, jest w dramacie uosobieniem najgorszych ludzkich cech.
Wygląd: Starsza córka wdowy jest pięknością w typie Królewny Śnieżki: ma jasną cerę, czarne włosy i oczy, wysmukłą kibić. Jej gorący temperament pcha ją w ramiona Grabca, którego nie kocha.
Życiorys: Zabiła siostrę, by wyjść za mąż za Kirkora. Potem posunęła się do zabójstwa własnego męża, ponieważ chciała sama panować. Wypędziła z pałacu matkę. Ostatecznie zginęła porażona piorunem, została ukarana za swoje zbrodnie.
Charakterystyka: Można w odniesieniu do tej postaci postawić pytanie: czy Balladyna może kochać kogokolwiek? Za dużo jest w niej złości. Dopóki mieszka w chacie wdowy, irytuje ją bieda, ciężka praca, brak perspektyw na odmianę życia. Czuje się lepsza od matki, od Aliny, od Grabca. Ma coś, czego tamci nie mają: marzenia, pragnienie zmiany, wyrwania się w szeroki świat; niezależność i odwagę pozwalającą odrzucić wszystkie ograniczenia obyczajowe. Doskonale zdaje sobie sprawę z siły swojego charakteru. Ma świadomość, że poradzi sobie z najtrudniejszym wyzwaniem, byleby ono przyszło!
Kiedy pojawia się Kirkor, dziewczyna wie, że nie wypuści tej okazji z rąk. Lekka pogarda, jaką czuła uprzednio do siostry, zamienia się w nienawiść. Nie może przegrać ze słodką i niewinną Aliną; nie może dopuścić, by tamta wykorzystała szansę. Pozostawienie siostry przy życiu stanowiło realne zagrożenie - a jeżeli mimo wszystko Kirkor będzie wolał Alinę? Więc zabija. Na jej czoło pada kropla siostrzanej krwi - to symbol. Balladyna zostaje napiętnowana jako morderczyni. Pierwsza zbrodnia pociągnie za sobą następne, wywołane koniecznością ukrycia pierwszej, ukrycia swego pochodzenia, ambicją, żądzą władzy. Balladyna dąży do szczytów władzy, by poczuć się bezpiecznie. Tam, na szczycie, nic i nikt nie może jej zagrozić. Kropla krwi na jej czole to jeszcze jeden symbol - strachu i wyrzutów sumienia.
A kiedy już zasiada na królewskim tronie, okazuje się, że od wyrzutów sumienia i od strachu uciec nie można. Nawet tam ją dręczą. Balladyna przekonuje się, że normy moralne są silniejsze od najsilniejszego króla, a nad władzą świecką jest jeszcze władza i sprawiedliwość boska.
Rola w utworze: Różne są interpretacje postaci Balladyny. Najczęściej postrzegana jest jako ucieleśnienie zła. W pewnym sensie to postać tragiczna: jej czyny stoją w wyraźnym konflikcie z prawem ludzkim i boskim. Balladyna wybrała antywartości. Jej tragedia polega na świadomości wyboru zła. Nie można jej bronić, ale należy zauważyć, że w pewnym momencie bohaterka już nie ma odwrotu: walka o władzę wciągnęła ją w swoje tryby i albo ona będzie zabijać, albo ją zabiją. A ona z pewnością nie urodziła się na ofiarę.
