Biały węgiel — potoczna, używana promocyjnie i propagandowo, nazwa energii wód płynących, które mogą być wykorzystane do produkcji energii elektrycznej w siłowniach wodnych.
Duży potencjał energetyczny, jaki kryją w sobie rzeki świata, jest wykorzystywany w niewielkim tylko stopniu. Odnosi się to w szczególności do krajów rozwijających się, chociaż w wielu z nich poczyniono wielki postęp w tym zakresie. Elektrownie wodne dostarczają bardzo taniej energii elektrycznej, ale koszty ich budowy są bardzo wysokie. Projekty i realizacja budowy każdej z nich ma indywidualny charakter. Duży koszt wiąże się nie tyle z samą budową elektrowni, ile z budową zapór wodnych.
W niektórych krajach hydroenergetyka ma jednak bardzo duże znaczenie, zwłaszcza w Norwegii, w której 100% energii elektrycznej pochodzi z energii wodnej. To właśnie dzięki dogodnym warunkom budowy elektrowni wodnych i niskim kosztom produkcji kraj ten produkuje najwięcej w świecie energii elektrycznej na jednego mieszkańca. Wśród krajów europejskich bardzo duże znaczenie hydroenergetyka ma także w Szwajcarii(78%), Austrii (63%) i Szwecji (43%).
W krajach Ameryki Południowej, produkcja energii elektrycznej z energii wód ma znaczenie w Brazylii (93%), Kolumbii (75%), Wenezueli (56%). W Brazylii zainwestowano w hydroenergetykę duże sumy, jednak znaczna część inwestycji nie jest produktywnie wykorzystana. Największą na świecie hydroelektrownię wybudowano właśnie w tym kraju – Itaipu na rzece Parana będącej granicą z Paragwajem. Z kolei w Wenezueli wielkie elektrownie powstały w Guari i Macagua na rzece Caroní.
Kilka dużych hydroelektrowni powstało także w Afryce: w Egipcie – w Asuanie na Nilu, Mozambiku – w Cahora Bassa na Zambezi, Ghanie – w Akosombo na Wolcie.
Wielkie elektrownie wodne zbudowano w Rosji. Największe to: Bracka, Sajano-Suszeńska, Krasnojarska, Ust’-Ilimska w części azjatyckiej i Wotkińska w części europejskiej.
Na Ukrainie do dużych należy Dnieproges, jako część Kaskady Dniepru.
W Stanach Zjednoczonych największy zespół hydroelektrowni znajduje się na Kolumbii i jej dopływach.
Ogólnie wykorzystanie zasobów "białego węgla" w Afryce, Azji Południowo-Wschodniej i Ameryce Łacińskiej jest na razie niewielkie. Barierą rozwoju energetyki wodnej jest tam niewątpliwie brak kapitałów, ale nie mniejsze znaczenie ma stosunkowo mały i rozproszony popyt na energię.
