Dawno, dawno temu, w odległych krajach żył sobie król Damian. Był on wysokim, przystojnym, dobrze zbudowanym mężczyzną o krótkich kruczoczarnych włosach, oczach czarnych jak węgiel i równie czarnym i mrocznym sercu.
Król Damian nie lubił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał – jego dwór był posłuszny. I każdy z dworzan identycznie go nienawidził.
Pewnego marcowego dnia, gdy król przechadzał się po zamku, usłyszał cichy krzyk. Nie poruszyło go to, wręcz przeciwnie. Rozkazał swojej armii odnaleźć i uciszyć powód hałasu.
Za drzewami przecudnego królewskiego ogrodu znajdowała się rzeczka. Przezroczysta woda płynęła żwawo odbijając się radośnie od kamienistego pobocza. Jej radosny przebieg zakłóciła mała dziewczynka która była głodna i spragniona. Napisała się wody i zaczęła szukać jakiejś, choćby najdrobniejszej rybki. Nadaremnie. Wtem usłyszała głos okrutnego króla. Przestraszyła się. Chciała uciec, jednak było już za późno.
- Co ty tutaj robisz, dziewczynko? – zapytał król
- Ja… Ja chciałam się napić… - oznajmiła dziewczynka.
- Gdzież twoi rodzice?
- Zginęli w bitwie o Nibylandię – odpowiedziała i zapłakała dziewczynka.
Król Damian zabrał dziewczynkę do swego zamku. Opowiedziała mu ona o napastnikach, o tym, jak straciła rodziców i dom.
I tak czarne serce króla zmiękło. Kamień, który otaczał je skruszyło się na drobne kawałki.
W sercu każdego człowieka kryje się iskierka miłości…
