Odpowiedź :
Pokolenia naszych przodków przez tysiąclecia tworzyły podwaliny systemu astronomicznego, który stanowi podstawę współczesnej rachuby czasu. Ludzie starali się uchwycić to, co niematerialne i niepoznawalne za pomocą zmysłów i co mija, nie pozostawiając śladu, czyli czas. Zauważali wschód i zachód Słońca, jego pozorną dzienną wędrówkę po niebie, powtarzającą się w różnych porach roku. W wyniku tych spostrzeżeń powstał zegar, służący do pomiaru odcinka czasu, jakim jest doba. Dwa inne zjawiska zachodzące nie mniej systematycznie, lecz w powolniejszym tempie: miesięczny ruch Księżyca i roczny Słońca były wykorzystane do zliczania następujących po sobie dni. Na nich oparto rachubę kalendarzową. Oba zagadnienia pomiaru czasu traktowano od rębie, posługując się odmiennymi środkami. Tak powstały trzy systemy kalendarzowe: słoneczny, ustalony według cyklu obiegu Ziemi wokół Słońca, księżycowy, wynikający z cyklu zmian faz Księżyca, oraz trzeci, łączący rok księżycowy ze słonecznym.
Historia kalendarza jest bardzo długa i przechodziła wiele metamorfoz. Postaram się pokrótce przedstawić najbardziej popularne z nich. Używane w zamierzchłych czasach, ale także te, stosowane nie tak dawno temu.
Księżycowy". Odkryta przy pracach wykopaliskowych w okolicy Le Placard orla kość, z wyżłobionymi znakami zgrupowanymi po siedem, w schemacie odpowiadającym liczbie dni przypadających na poszczególne fazy Księżyca. Być może nasi przodkowie używali takiego "kalendarza", np. planując polowania - regularność faz nowiu i pełni Księżyca ujęta w "formie graficznej" pozwalała przewidzieć, kiedy można spodziewać się księżycowych nocy ułatwiających łowy.
# Ok. 4000 p.n.e. - Egipt - pierwowzór kalendarza słonecznego, czyli takiego, w którym podstawową jednostkę czasu (rok) wyznacza ruch Ziemi wokół Słońca. Rok miał 3 pory (wylew Nilu, okres siewu i okres żniw) i dzielił się na 12 miesięcy po 30 dni i 5 dni dodatkowych - razem 365 dni.
# Ok. 750 p.n.e. - Rzym - wprowadzenie kalendarza księżycowego, w którym podstawową jednostką jest miesiąc - okres bliski czasowi obiegu Księżyca wokół Ziemi. Początkowo rok rzymski podzielony był na 10 miesięcy, liczących w sumie 304 dni. Pierwszym miesiącem roku był marzec, a większość używanych wówczas nazw miesięcy (jak Martius, Aprilis, Octobris, Novembris i Decembris) - przetrwała do dziś w niemal wszystkich językach europejskich.
# Ok. 700 p.n.e. - Rzym - reforma dziesięciomiesięcznego kalendarza, jako niezgodnego z porami roku i w związku z tym nieprzydatnego chociażby dla rolników. Dodano dwa miesiące - Januarius i Februarius - jako ostatnie miesiące roku. Rok rzymski liczył wówczas 355 dni.
# 46 r. p.n.e. - Rzym - kalendarz juliański. Juliusz Cezar, zainspirowany dzięki Kleopatrze kulturą egipską, w tym także egipską metodą pomiaru czasu, na mocy dekretu zastąpił rzymski kalendarz księżycowy kalendarzem słonecznym. Kalendarz juliański zakładał podział roku na 12 miesięcy, rok liczył 365 i 1/4 dnia, co cztery lata następować miał 366-dniowy rok przestępny. Umowny początek roku przeniesiono na styczeń, wprowadzono nowy porządek miesięcy liczących na przemian 30 i 31 dni, z wyjątkiem lutego - miał on 29 dni w roku zwykłym i 30 w roku przestępnym. Pierwsze "kalendarze ścienne", kute w kamieniu lub malowane na wewnętrznych ścianach budowli, czyli tam, gdzie i współcześnie wiesza się kalendarze.
8 r. p.n.e. - Rzym - augustiańska reforma kalendarza. Na cześć cesarza Oktawiana Augusta Senat zmienił nazwę miesiąca "Sextilis" na "Augustus" (sierpień). Aby jeszcze bardziej przypochlebić się cesarzowi, Senat wydłużył tenże miesiąc z 30 do 31 dni, "zabierając" potrzebny ku temu dzień z miesiąca lutego. Odtąd luty ma 28 dni w roku zwykłym i 29 w roku przestępnym, a dziatwa w wieku szkolnym cieszyć się może z dwóch 31-dniowych wakacyjnych miesięcy.
321 r. - edykt Konstantyna Wielkiego, wprowadzający siedmiodniowy tydzień zakończony niedzielą jako dniem wolnym od pracy dla wszystkich obywateli z wyjątkiem rolników. Ponadto, w kalendarzu pojawiły się stałe i ruchome święta chrześcijańskie.
325 r. - Sobór nicejski - ustalenie opartej na kalendarzu księżycowym formuły obliczania daty Wielkanocy: "Wielkanoc ma być świętowana w pierwszą niedzielę po pierwszej pełni Księżyca, po równonocy wiosennej, lecz nie może przypadać na żydowskie święto Paschy". Datę wiosennego zrównania dnia z nocą ustalono na 21 marca.
525 r. - zapoczątkowany przez opata Dionizjusza Exiguusa system liczenia lat od roku narodzin Chrystusa (Anno Domini - A.D.)
800 r. reformy Karola Wielkiego - powszechne wprowadzenie systemu datowania Roku Pańskiego - Anno Domini - oraz zapoczątkowanie określania w dokumentach państwowych kolejnych dni miesiąca liczbami 1-30/31.
Koniec XV wieku - dzięki wynalazkowi Gutenberga, prasie drukarskiej, początek masowej produkcji kalendarzy drukowanych. Ustalono jednolity, przejrzysty wzorzec porządku dni, tygodni, miesięcy i świąt. Powszechnie posługiwano się symbolami zrozumiałymi także dla niepiśmiennych użytkowników - np. w "Kalendarzu Rolnika" z roku 1544 dni zwykłe przedstawione zostały jako trójkąty czarne, niedziele zaś jako trójkąty czerwone.
1582 r. - ustanowienie kalendarza gregoriańskiego, na mocy bulli papieża Grzegorza XIII. Reforma kalendarza wymuszona została niezgodnością założonej długości roku kalendarzowego z długością roku zwrotnikowego. W kalendarzu gregoriańskim lata kalendarzowe dzielą się na zwyczajne, liczące 365 dni, oraz 366-dniowe lata przestępne - są to te lata, których numer kolejny jest liczbą podzielną przez 4, jednak spośród lat określonych pełnymi setkami tylko podzielne przez 4 są latami przestępnymi. Mimo swych licznych niedoskonałości kalendarz gregoriański przyjęty został - mniej lub bardziej skwapliwie - w większości państw Europy, terytoriów kolonialnych oraz Azji, i do dziś obowiązuje na całym niemal świecie.
http://www.naukowy.pl/historia-kalendarza-vt34147.htm a tu jak chcesz masz krócej opisane..:)
Księżycowy". Odkryta przy pracach wykopaliskowych w okolicy Le Placard orla kość, z wyżłobionymi znakami zgrupowanymi po siedem, w schemacie odpowiadającym liczbie dni przypadających na poszczególne fazy Księżyca. Być może nasi przodkowie używali takiego "kalendarza", np. planując polowania - regularność faz nowiu i pełni Księżyca ujęta w "formie graficznej" pozwalała przewidzieć, kiedy można spodziewać się księżycowych nocy ułatwiających łowy.
# Ok. 4000 p.n.e. - Egipt - pierwowzór kalendarza słonecznego, czyli takiego, w którym podstawową jednostkę czasu (rok) wyznacza ruch Ziemi wokół Słońca. Rok miał 3 pory (wylew Nilu, okres siewu i okres żniw) i dzielił się na 12 miesięcy po 30 dni i 5 dni dodatkowych - razem 365 dni.
# Ok. 750 p.n.e. - Rzym - wprowadzenie kalendarza księżycowego, w którym podstawową jednostką jest miesiąc - okres bliski czasowi obiegu Księżyca wokół Ziemi. Początkowo rok rzymski podzielony był na 10 miesięcy, liczących w sumie 304 dni. Pierwszym miesiącem roku był marzec, a większość używanych wówczas nazw miesięcy (jak Martius, Aprilis, Octobris, Novembris i Decembris) - przetrwała do dziś w niemal wszystkich językach europejskich.
# Ok. 700 p.n.e. - Rzym - reforma dziesięciomiesięcznego kalendarza, jako niezgodnego z porami roku i w związku z tym nieprzydatnego chociażby dla rolników. Dodano dwa miesiące - Januarius i Februarius - jako ostatnie miesiące roku. Rok rzymski liczył wówczas 355 dni.
# 46 r. p.n.e. - Rzym - kalendarz juliański. Juliusz Cezar, zainspirowany dzięki Kleopatrze kulturą egipską, w tym także egipską metodą pomiaru czasu, na mocy dekretu zastąpił rzymski kalendarz księżycowy kalendarzem słonecznym. Kalendarz juliański zakładał podział roku na 12 miesięcy, rok liczył 365 i 1/4 dnia, co cztery lata następować miał 366-dniowy rok przestępny. Umowny początek roku przeniesiono na styczeń, wprowadzono nowy porządek miesięcy liczących na przemian 30 i 31 dni, z wyjątkiem lutego - miał on 29 dni w roku zwykłym i 30 w roku przestępnym. Pierwsze "kalendarze ścienne", kute w kamieniu lub malowane na wewnętrznych ścianach budowli, czyli tam, gdzie i współcześnie wiesza się kalendarze.
8 r. p.n.e. - Rzym - augustiańska reforma kalendarza. Na cześć cesarza Oktawiana Augusta Senat zmienił nazwę miesiąca "Sextilis" na "Augustus" (sierpień). Aby jeszcze bardziej przypochlebić się cesarzowi, Senat wydłużył tenże miesiąc z 30 do 31 dni, "zabierając" potrzebny ku temu dzień z miesiąca lutego. Odtąd luty ma 28 dni w roku zwykłym i 29 w roku przestępnym, a dziatwa w wieku szkolnym cieszyć się może z dwóch 31-dniowych wakacyjnych miesięcy.
321 r. - edykt Konstantyna Wielkiego, wprowadzający siedmiodniowy tydzień zakończony niedzielą jako dniem wolnym od pracy dla wszystkich obywateli z wyjątkiem rolników. Ponadto, w kalendarzu pojawiły się stałe i ruchome święta chrześcijańskie.
325 r. - Sobór nicejski - ustalenie opartej na kalendarzu księżycowym formuły obliczania daty Wielkanocy: "Wielkanoc ma być świętowana w pierwszą niedzielę po pierwszej pełni Księżyca, po równonocy wiosennej, lecz nie może przypadać na żydowskie święto Paschy". Datę wiosennego zrównania dnia z nocą ustalono na 21 marca.
525 r. - zapoczątkowany przez opata Dionizjusza Exiguusa system liczenia lat od roku narodzin Chrystusa (Anno Domini - A.D.)
800 r. reformy Karola Wielkiego - powszechne wprowadzenie systemu datowania Roku Pańskiego - Anno Domini - oraz zapoczątkowanie określania w dokumentach państwowych kolejnych dni miesiąca liczbami 1-30/31.
Koniec XV wieku - dzięki wynalazkowi Gutenberga, prasie drukarskiej, początek masowej produkcji kalendarzy drukowanych. Ustalono jednolity, przejrzysty wzorzec porządku dni, tygodni, miesięcy i świąt. Powszechnie posługiwano się symbolami zrozumiałymi także dla niepiśmiennych użytkowników - np. w "Kalendarzu Rolnika" z roku 1544 dni zwykłe przedstawione zostały jako trójkąty czarne, niedziele zaś jako trójkąty czerwone.
1582 r. - ustanowienie kalendarza gregoriańskiego, na mocy bulli papieża Grzegorza XIII. Reforma kalendarza wymuszona została niezgodnością założonej długości roku kalendarzowego z długością roku zwrotnikowego. W kalendarzu gregoriańskim lata kalendarzowe dzielą się na zwyczajne, liczące 365 dni, oraz 366-dniowe lata przestępne - są to te lata, których numer kolejny jest liczbą podzielną przez 4, jednak spośród lat określonych pełnymi setkami tylko podzielne przez 4 są latami przestępnymi. Mimo swych licznych niedoskonałości kalendarz gregoriański przyjęty został - mniej lub bardziej skwapliwie - w większości państw Europy, terytoriów kolonialnych oraz Azji, i do dziś obowiązuje na całym niemal świecie.
http://www.naukowy.pl/historia-kalendarza-vt34147.htm a tu jak chcesz masz krócej opisane..:)
