Mit Prometeusza od początku dziejów fascynował artystów, filozofów, badaczy.
Prometeusz ulepił ludzi z gliny i łez. Glina jest krucha i to ma symbolizować cechy człowieka – uczciwość i wrażliwość na krzywdę. Duszę zaś brał z ognia niebieskiego, którego iskry ukradł z rydwanu słońca. Człowiek stworzony przez tytana był słaby i nagi. Palce miał zakończone kruchymi paznokciami, więc nie nadawały się do obrony przed dzikimi zwierzętami. Prometeusz próbował przechytrzyć Zeusa, gdy ustalono, które części ofiary należą się bogom, Zeus przejrzał podstęp i za karę odebrał ludziom ogień. Lecz Prometeusz wykradł go podstępnie i zwrócił ludziom. Prometeusz to archetyp buntownika, bezinteresownego dobroczyńcy, który za swoją odwagę i niepokorną postawę wobec Zeusa został skazany na straszliwe męki. Przykuty został do skały, a sęp wyjadał mu wątrobę. Wątroba według starożytnych, była siedliskiem uczuć.