Odpowiedź :
Wypowiedzenia możemy podzielić na dwie podstawowe grupy: 1. czasownikowe (zdania), 2. nieczasownikowe.
Ad. 1. Wypowiedzenie czasownikowe, czyli zdanie, można zdefiniować jako:
1. wypowiedzenia z verbum finitum (chodzi tu przede wszystkim o wypowiedzenia z osobową formą czasownika);
2. wypowiedzenia z nieosobową formą czasu przeszłego na -no, -to;
3. wypowiedzenia z nieosobowymi czasownikami niefleksyjnymi typu: trzeba, można, należy;
4. wypowiedzenia z bezokolicznikiem (sic!), np.: Stać i patrzeć! Poszli do kina, aby obejrzeć film;
Niektórzy językoznawcy proponują, aby zdaniem nazywać także wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym teraźniejszym lub uprzednim typu: Odrobiwszy pracę domową, zajął się oglądaniem telewizji. Niemniej ze względów dydaktycznych tego rodzaju wypowiedzenia uznać należy za równoważniki zdań.
Ad. 2. Wypowiedzenia nieczasownikowe:
1. dopuszczające wprowadzenie orzeczenia czasownikowego – równoważniki zdań:
+ wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym (-ąc, -łszy, -wszy);
+ wypowiedzenia typu: Prawda. (To jest prawda.); Jaka piękna. (Jaka jest piękna).
2. niedopuszczające wprowadzenia orzeczenia czasownikowego:
+ wykrzyknienia: Ach! O rety! Do diabła!;
+ zawiadomienia (nagłówki prasowe, punkty w streszczeniach, planach prac): Susza; Bal u senatora.
wiem tylko too
Ad. 1. Wypowiedzenie czasownikowe, czyli zdanie, można zdefiniować jako:
1. wypowiedzenia z verbum finitum (chodzi tu przede wszystkim o wypowiedzenia z osobową formą czasownika);
2. wypowiedzenia z nieosobową formą czasu przeszłego na -no, -to;
3. wypowiedzenia z nieosobowymi czasownikami niefleksyjnymi typu: trzeba, można, należy;
4. wypowiedzenia z bezokolicznikiem (sic!), np.: Stać i patrzeć! Poszli do kina, aby obejrzeć film;
Niektórzy językoznawcy proponują, aby zdaniem nazywać także wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym teraźniejszym lub uprzednim typu: Odrobiwszy pracę domową, zajął się oglądaniem telewizji. Niemniej ze względów dydaktycznych tego rodzaju wypowiedzenia uznać należy za równoważniki zdań.
Ad. 2. Wypowiedzenia nieczasownikowe:
1. dopuszczające wprowadzenie orzeczenia czasownikowego – równoważniki zdań:
+ wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym (-ąc, -łszy, -wszy);
+ wypowiedzenia typu: Prawda. (To jest prawda.); Jaka piękna. (Jaka jest piękna).
2. niedopuszczające wprowadzenia orzeczenia czasownikowego:
+ wykrzyknienia: Ach! O rety! Do diabła!;
+ zawiadomienia (nagłówki prasowe, punkty w streszczeniach, planach prac): Susza; Bal u senatora.
wiem tylko too
Wypowiedzenia możemy podzielić na dwie podstawowe grupy: 1. czasownikowe (zdania), 2. nieczasownikowe.
Ad. 1. Wypowiedzenie czasownikowe, czyli zdanie, można zdefiniować jako:
1. wypowiedzenia z verbum finitum (chodzi tu przede wszystkim o wypowiedzenia z osobową formą czasownika);
2. wypowiedzenia z nieosobową formą czasu przeszłego na -no, -to;
3. wypowiedzenia z nieosobowymi czasownikami niefleksyjnymi typu: trzeba, można, należy;
4. wypowiedzenia z bezokolicznikiem (sic!), np.: Stać i patrzeć! Poszli do kina, aby obejrzeć film;
Niektórzy językoznawcy proponują, aby zdaniem nazywać także wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym teraźniejszym lub uprzednim typu: Odrobiwszy pracę domową, zajął się oglądaniem telewizji. Niemniej ze względów dydaktycznych tego rodzaju wypowiedzenia uznać należy za równoważniki zdań.
Ad. 2. Wypowiedzenia nieczasownikowe:
1. dopuszczające wprowadzenie orzeczenia czasownikowego – równoważniki zdań:
+ wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym (-ąc, -łszy, -wszy);
+ wypowiedzenia typu: Prawda. (To jest prawda.); Jaka piękna. (Jaka jest piękna).
2. niedopuszczające wprowadzenia orzeczenia czasownikowego:
+ wykrzyknienia: Ach! O rety! Do diabła!;
+ zawiadomienia (nagłówki prasowe, punkty w streszczeniach, planach prac): Susza; Bal u senatora.
Ad. 1. Wypowiedzenie czasownikowe, czyli zdanie, można zdefiniować jako:
1. wypowiedzenia z verbum finitum (chodzi tu przede wszystkim o wypowiedzenia z osobową formą czasownika);
2. wypowiedzenia z nieosobową formą czasu przeszłego na -no, -to;
3. wypowiedzenia z nieosobowymi czasownikami niefleksyjnymi typu: trzeba, można, należy;
4. wypowiedzenia z bezokolicznikiem (sic!), np.: Stać i patrzeć! Poszli do kina, aby obejrzeć film;
Niektórzy językoznawcy proponują, aby zdaniem nazywać także wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym teraźniejszym lub uprzednim typu: Odrobiwszy pracę domową, zajął się oglądaniem telewizji. Niemniej ze względów dydaktycznych tego rodzaju wypowiedzenia uznać należy za równoważniki zdań.
Ad. 2. Wypowiedzenia nieczasownikowe:
1. dopuszczające wprowadzenie orzeczenia czasownikowego – równoważniki zdań:
+ wypowiedzenia z imiesłowem przysłówkowym (-ąc, -łszy, -wszy);
+ wypowiedzenia typu: Prawda. (To jest prawda.); Jaka piękna. (Jaka jest piękna).
2. niedopuszczające wprowadzenia orzeczenia czasownikowego:
+ wykrzyknienia: Ach! O rety! Do diabła!;
+ zawiadomienia (nagłówki prasowe, punkty w streszczeniach, planach prac): Susza; Bal u senatora.
