Odpowiedź :
Patrycjusze (z łac. patricii, od pater - ojciec) byli to członkowie rodów, których ojcowie zasiadali w senacie. Do patrycjatu należała pewna zamknięta liczba rodów, zwanych gentes. Populus Romanus Quiritium podzielony był w czasach królewskich na trzy tribus. Każda tribus obejmowała 10 kurii, a do każdej kurii należało 10 rodów. W związku z tym populus Romanus obejmował wówczas 300 rodów. Tylko ich członkowie byli pełnoprawnymi obywatelami. Na zgromadzeniach kurii (z łac. comitia curiata) decydowali oni o sprawach kultu, wojny, pokoju itp. Rozróżniano rody: patres maiorum gentium oraz patres minorum gentium. Do pierwszych zaliczały się rody najdawniejsze, natomiast do drugich najprawdopodobniej rody plebejskie wpisane do patrycjatu przez króla Tarkwiniusza Starego. We wczesnym okresie republiki patrycjat stanowił już kastę zamkniętą, do której żaden ród nie mógł być już przyjęty. Ta sytuacja uległa zmianie dopiero po uchwaleniu lex Canuleia (zobacz dział Administracja, art. Ustawy uchwalone w czasach republiki cz. 1), która pozwalała na zawieranie małżeństw ( z łac. iustas nuptiae) z plebejuszami.
W ostatnich latach rzeczypospolitej znane było już tylko 14 rodów (ok. 30 rodzin). Wojny oraz upadek ekonomiczny były głównymi przyczynami niemal zupełnego zaniku patrycjatu, toteż Cezar spowodował uchwalenie lex Cassia, która pozwalała na mianowanie pontifex maximus (przewodniczący kolegium kapłańskiego, urząd zastrzeżony dotąd jedynie dla patrycjuszy) również spośród przedstawicieli rodów plebejskich. Cesarze jako cenzorzy podnosili niejednokrotnie do rangi patrycjatu również rody plebejskie. Wiele urzędów było w najdawniejszych czasach zarezerwowane wyłącznie dla patrycjuszy i choć stopniowo plebejusze, walcząc o swe prawa, zdobywali do nich dostęp, nigdy nie została otwarcie uznana zasada, że wszystkie urzędy są otwarte zarówno dla jednych, jak i drugich.
Cesarz Konstantyn stworzył tytuł patrycjusza honorowego (z łac. patricius honorarius), który był tytułem osobistym i nie przechodził z ojca na syna. Tytuł ten otrzymywali wybitni dowódcy wojskowi, gubernatorzy prowincji a niekiedy nawet zaprzyjaźnieni królowie barbarzyńscy.
W ostatnich latach rzeczypospolitej znane było już tylko 14 rodów (ok. 30 rodzin). Wojny oraz upadek ekonomiczny były głównymi przyczynami niemal zupełnego zaniku patrycjatu, toteż Cezar spowodował uchwalenie lex Cassia, która pozwalała na mianowanie pontifex maximus (przewodniczący kolegium kapłańskiego, urząd zastrzeżony dotąd jedynie dla patrycjuszy) również spośród przedstawicieli rodów plebejskich. Cesarze jako cenzorzy podnosili niejednokrotnie do rangi patrycjatu również rody plebejskie. Wiele urzędów było w najdawniejszych czasach zarezerwowane wyłącznie dla patrycjuszy i choć stopniowo plebejusze, walcząc o swe prawa, zdobywali do nich dostęp, nigdy nie została otwarcie uznana zasada, że wszystkie urzędy są otwarte zarówno dla jednych, jak i drugich.
Cesarz Konstantyn stworzył tytuł patrycjusza honorowego (z łac. patricius honorarius), który był tytułem osobistym i nie przechodził z ojca na syna. Tytuł ten otrzymywali wybitni dowódcy wojskowi, gubernatorzy prowincji a niekiedy nawet zaprzyjaźnieni królowie barbarzyńscy.
