Kochana............ co się stało? Przyszedłem do Ciebie, a Ty wydajesz się smutna. Czyżbyś nie cieszyła się z mojej wizyty? Jeśli Ty jesteś smutna i ja się smucę! Ale też, kiedy jesteś wesoła i ja się weselę! Powiem Ci szczerze, że wolę to drugie. Chciałbym Ci pomóc,.......odwróć do się do mnie i powiedz co się stało!
-Panie.............. jestem zła sama na siebie, na cały świat. Wokół mnie tyle ludzi. Jednak ja wciąż czuję się sama. Denerwuję się z byle powodu. Szybko wybucham płaczem. Ja chyba nie nadaję się do tego, aby w ogóle żyć! Wszystko mnie przeraża. Nawet ludzie. Nie odzywam się teraz do nikogo. A nawet gdyby.........kto by chciał ze mną rozmawiać?
-Tyle ludzi mnie wini za to, jaki jest ten świat. Ale nie wiedzą, że ten świat budują sobie sami. To przykre, że człowiek niszczy drugiego człowieka. To się nigdy nie skończy! To musisz wiedzieć. Ludzie się nie zmienią. Ale Ty możesz..........jesteś moim światełkiem, moim stworzeniem, które wciąż mnie potrzebuje. Nawet jeśli na chwilę o mnie zapomnisz to i tak wiem, że wrócisz. Wiem, że na Ciebie mogę zawsze czekać. Ale niestety są ludzie na których czekam, i wiem, że oni nigdy nie przyjdą do mnie. Będą szukać wszystkiego,........tylko nie mnie! A ja tyle dla nich przygotowałem. Może ty spróbujesz jakoś ich przyciągnąć do mnie. Spróbuj! Może to być nawet cicha, niewinna modlitwa za nich! Wracając jednak do Twojego smutku, to chciałbym Ci powiedzieć abyś nie traktowała mnie jako ostateczność.....ja jestem pierwszy i ostatni w Twoim życiu! Wiesz gdzie mnie znaleźć. Podoba mi się jak mnie szukasz w ciszy kościoła, w ciszy swojego malutkiego pokoju, w ciszy natury,......i to jest właśnie tajemnica szczęścia,...triumf radości nad smutkiem. Po każdym takim spotkaniu odejdziesz silniejsza, spokojniejsza. Nie myśl, że nie dasz sobie rady z Twoim smutkiem, cierpieniem. Ja nigdy nie daje nic ponad Twoje siły, gdyż wiem ile jesteś w stanie przejść. Głowa do góry. Ja jestem z Tobą.
-Panie, po raz kolejny uspokoiłeś moją duszę,............dziękuję Ci Kochany!
