Odpowiedź :
Wiek XVIII jest bardzo istotnym stuleciem w historii świata, gdyż wtedy mamy do czynienia z powstaniem Stanów Zjednoczonych, Rewolucją Francuską, Sejmem Czteroletnim i Konstytucją 3 maja w Polsce, a także ze wzrostem potęgi trzech państw, tj. Rosji, Austrii i Prus. Te wszystkie wydarzenia można połączyć klamrą rozwoju myśli oświeceniowych. Ja w mojej pracy wyjaśnię dlaczego polscy sąsiedzi stali się europejskimi potęgami w XVIII wieku.
Zacznę od Rosji. Na początku XVIII wieku Rosją rządził car Piotr I Wielki, który swoją polityką nawiązywał do władania swego poprzednika, czyli Iwana IV Groźnego. Celem działań Piotra I było zdobycie dostępu do Morza Bałtyckiego oraz do Morza Czarnego. Już pod koniec XVII stulecia, tj. w 1696 roku car zdobył dojście do tego drugiego akwenu poprzez zajęcie twierdzy Azow. Bałtyk Rosja zaczęła kontrolować w dużej mierze na mocy pokoju w Nystad (zakończenie wojny północnej) w 1721 roku, gdyż uzyskała Inflanty, Estonię, Ingrię i Karelię. Jednak nie tylko sukcesy militarne świadczą o wzroście potęgi tego państwa. Rozwój tego mocarstwa był możliwy dzięki reformom cara (od 1721 r. cesarza) Piotra I i cesarzowej Katarzyny II. Piotr Wielki wprowadził nowy podział terytorialny Rosji, dzieląc ją najpierw na 8, potem na 19 guberni. Zniósł urząd patriarchy moskiewskiego i stworzył Najświętszy Synod, który składał się z biskupów i świeckiego oberprokuratora. Dzięki temu car miał większy wpływ na kształtowanie polityki Kościoła. Wprowadził także zakaz odstępowania od wiary. Co więcej, zniósł różnice między bojarami a szlachtą. W administracji, wojsku i flocie wprowadził tabelę rang. Obejmowała ona czternaście stopni cywilnych i wojskowych. W samej armii doszło do rozbudowy floty wojennej i ulepszenia uzbrojenia. Ponadto powstały dwie doskonałe szkoły: Morska i Nawigacyjna. W sferze gospodarki car popierał politykę merkantylizmu (wspieranie eksportu kosztem importu), a budżet został powiększony dzięki podwyższeniu podatków. Natomiast chłopów przypisano do ziemi, jako wieczyści poddani. Po śmierci cara (1725 rok) do roku 1762 roku w Rosji miały miejsce walki o władzę.
Zacznę od Rosji. Na początku XVIII wieku Rosją rządził car Piotr I Wielki, który swoją polityką nawiązywał do władania swego poprzednika, czyli Iwana IV Groźnego. Celem działań Piotra I było zdobycie dostępu do Morza Bałtyckiego oraz do Morza Czarnego. Już pod koniec XVII stulecia, tj. w 1696 roku car zdobył dojście do tego drugiego akwenu poprzez zajęcie twierdzy Azow. Bałtyk Rosja zaczęła kontrolować w dużej mierze na mocy pokoju w Nystad (zakończenie wojny północnej) w 1721 roku, gdyż uzyskała Inflanty, Estonię, Ingrię i Karelię. Jednak nie tylko sukcesy militarne świadczą o wzroście potęgi tego państwa. Rozwój tego mocarstwa był możliwy dzięki reformom cara (od 1721 r. cesarza) Piotra I i cesarzowej Katarzyny II. Piotr Wielki wprowadził nowy podział terytorialny Rosji, dzieląc ją najpierw na 8, potem na 19 guberni. Zniósł urząd patriarchy moskiewskiego i stworzył Najświętszy Synod, który składał się z biskupów i świeckiego oberprokuratora. Dzięki temu car miał większy wpływ na kształtowanie polityki Kościoła. Wprowadził także zakaz odstępowania od wiary. Co więcej, zniósł różnice między bojarami a szlachtą. W administracji, wojsku i flocie wprowadził tabelę rang. Obejmowała ona czternaście stopni cywilnych i wojskowych. W samej armii doszło do rozbudowy floty wojennej i ulepszenia uzbrojenia. Ponadto powstały dwie doskonałe szkoły: Morska i Nawigacyjna. W sferze gospodarki car popierał politykę merkantylizmu (wspieranie eksportu kosztem importu), a budżet został powiększony dzięki podwyższeniu podatków. Natomiast chłopów przypisano do ziemi, jako wieczyści poddani. Po śmierci cara (1725 rok) do roku 1762 roku w Rosji miały miejsce walki o władzę.
Niemcy stały się potegą gospodarcza ponieważ maja żyzne gleby , dogodny klimat, sile robocza, sa pańtwem produkcyjnym .
