*Syzyf był królem, który panował w Koryncie. To on założył miasto i uczynił je bogatym, wybrawszy miejsce na port tak dogodnie, że można w nim było pobierać daninę od wszystkich statków jadących ze wschodu i zachodu.
*Syzyf był ulubieńcem bogów, był często zapraszany na uczty olimpijskie. Odświeżał swe ciało nektarem i ambrozją, dlatego był rześki i silny pomimo swych lat.
*Jego największą wadą było zamiłowanie do plotek. Zawsze gdy wracał z Olimpu, rozgadywał o czym się tam mówiło.
*Pewnego radu rozgadał pewien sekret Dzeusa. Władca bogów miał z tego powodu przykrości. Dzeus posłał bożka śmierci, Tantosa, by ten uśmiercił Syzyfa. Chytry Syzyf urządził zasadzkę na Tanatosa i zakuł go w piwnicy. Ludzie przestali umierać, więc Hades poszedł ze skargą do Dzeusa. Wysłał Aresa, by ten uwolnił bożka śmierci.
*Pierwszy zmarł Syzyf, lecz konając nakazał żonie, by nie chowała jego ciała.
*Ponieważ nie pogrzebano ciała, dusz nie mogła wejść do państwa cieniów.
*Syzyf błąkał się nad brzegiem Styksu narzekając, aż pozwolono mu wrócić na ziemię, by ukarać niedbałą żonę.
*Król Koryntu poszedł, lecz nie wrócił.
*Żył bardzo długo, w ukryciu, unikając rozgłosu.
*Pewnego dnia bogowie przypomnieli sobie o Syzyfie i posłali Tanatosa.
*Wyznaczono karę Syzyfowi. Miał wnieść wielki kamień na stromą i wysoką górę. Ilekroć był prawie na szczycie, kamień wyrywał się i praca zaczynała się od nowa.
*Z tego mitu wywodzi się powiedzenie "prace Syzyfowe".
