Odpowiedź :
Franciszek Szubert (31.01.1797 - 19.11.1828)
Instrumentalna twórczość Schuberta w wiekszosci utrzymana jest w konwencji klasycznej. Szesc mlodzinczych symfonii powstalo dla amatorskiej orkiestry, jaka grywała w rodzinnym domu Schuberta. Słychac w nich, ze kompozytor był spadkobiercą Haydna, zwłaszcza w najsławniejszej V symfonii B-dur, uderzajaco przypominajacej styl najstarszego z klasykow. Nowy roździał w dziejach symfoniki Schubert zapoczatkowal symfonia h-moll z 1822 roku, Śpiewne tematy, nastrojowość osiągana intensywnym użyciem instrumentow detych oraz harmonia odbiegająca od klasycznej wyraźnie roznia ja od symfonii Haydna i Beethowena.
Monumentalizm VIII Symfonii C-dur zwanej "wielka" moze nasuwac ze stylem Beethowena. Ale dzielo to ma rowniez cechy wyraznie odmienne. W odroznieniu od tworcy "Eroiki", Schubert obdarzony był ogromną inwencja melodyczną. Symfonia C-dur jest wiec jakby sekwencja epizodów urzekających melodyjnoscia i barwna instrumentacja.
Twórczośc fortepianowa nie stawiała wielkich wymagań echnicznych, za to ujmowały melodyjnością. Były to przedewszytkim miniatury użytkowe, wśród nich ponad 300 tańcow, takich jak marsze, polonezy, laendlery, tańce niemieckie, a zwłaszcza walce, ktore weszy w modę lat dwudziestych.
Melanhonijny, nierzadko tragiczny wyraz muzyki Schuberta w znacznej mierze wynika z harmonii. Specyfiką jej jest uprzywilejowanie relacji tercjowych oraz czeste nieprzygotowane przechodzenie z trybu molowego do durowego bądz odwrotnie (wczesniej podobnie postepowal Mozart). Schubert wprowadzał rozwiązania tonalne, które brzmiały zaskakująco dla słuchaczy przyzwyczajonych do tradycyjnych połączen akordów. Polubily je za to nastepne pokolenia i na harmonii Schuberta wzorował się nawet Scott Joplin.
Jako "ojciec" romantycznej pieśni, Schubert stworzyl gatunek, który ukształtował wrażliwość i muzykalność wielu pokoleń. W okresie największego nasilenia inwencji, w latach 1814 i 1815, w ciągu jednego dnia potrafił ułożyć kilka pieśni. Przez ok 14 lat skomponował ich ponad 600.
Pieśni Schuberta wyrastają z poezji. Respektują rytmy wiersza, akcenty, a nawet intonację mowy. Podkreślane są w nich słowa emocjonalnie ważne, ale oczywiście w zupełnie inny sposób niż w operowych ariach. Melodia kroczy niewielkimi interwałami, skoki wiekszych interwałow słuza uwydatnianiu ekspresji tekstu. Piesi te nie byly przeznaczone do wykonania na scenie, ani w wielkiej sali. Spiewano je w prywatnych, mieszczanskich salonach, na ogol w obecnosci rowiesnikow kompozytora.
informacje z książki od historii muzyki cz.2 Danuta Gwizdalanka
mam nadzieje ze o to chodziło :) pozdraiwam
Instrumentalna twórczość Schuberta w wiekszosci utrzymana jest w konwencji klasycznej. Szesc mlodzinczych symfonii powstalo dla amatorskiej orkiestry, jaka grywała w rodzinnym domu Schuberta. Słychac w nich, ze kompozytor był spadkobiercą Haydna, zwłaszcza w najsławniejszej V symfonii B-dur, uderzajaco przypominajacej styl najstarszego z klasykow. Nowy roździał w dziejach symfoniki Schubert zapoczatkowal symfonia h-moll z 1822 roku, Śpiewne tematy, nastrojowość osiągana intensywnym użyciem instrumentow detych oraz harmonia odbiegająca od klasycznej wyraźnie roznia ja od symfonii Haydna i Beethowena.
Monumentalizm VIII Symfonii C-dur zwanej "wielka" moze nasuwac ze stylem Beethowena. Ale dzielo to ma rowniez cechy wyraznie odmienne. W odroznieniu od tworcy "Eroiki", Schubert obdarzony był ogromną inwencja melodyczną. Symfonia C-dur jest wiec jakby sekwencja epizodów urzekających melodyjnoscia i barwna instrumentacja.
Twórczośc fortepianowa nie stawiała wielkich wymagań echnicznych, za to ujmowały melodyjnością. Były to przedewszytkim miniatury użytkowe, wśród nich ponad 300 tańcow, takich jak marsze, polonezy, laendlery, tańce niemieckie, a zwłaszcza walce, ktore weszy w modę lat dwudziestych.
Melanhonijny, nierzadko tragiczny wyraz muzyki Schuberta w znacznej mierze wynika z harmonii. Specyfiką jej jest uprzywilejowanie relacji tercjowych oraz czeste nieprzygotowane przechodzenie z trybu molowego do durowego bądz odwrotnie (wczesniej podobnie postepowal Mozart). Schubert wprowadzał rozwiązania tonalne, które brzmiały zaskakująco dla słuchaczy przyzwyczajonych do tradycyjnych połączen akordów. Polubily je za to nastepne pokolenia i na harmonii Schuberta wzorował się nawet Scott Joplin.
Jako "ojciec" romantycznej pieśni, Schubert stworzyl gatunek, który ukształtował wrażliwość i muzykalność wielu pokoleń. W okresie największego nasilenia inwencji, w latach 1814 i 1815, w ciągu jednego dnia potrafił ułożyć kilka pieśni. Przez ok 14 lat skomponował ich ponad 600.
Pieśni Schuberta wyrastają z poezji. Respektują rytmy wiersza, akcenty, a nawet intonację mowy. Podkreślane są w nich słowa emocjonalnie ważne, ale oczywiście w zupełnie inny sposób niż w operowych ariach. Melodia kroczy niewielkimi interwałami, skoki wiekszych interwałow słuza uwydatnianiu ekspresji tekstu. Piesi te nie byly przeznaczone do wykonania na scenie, ani w wielkiej sali. Spiewano je w prywatnych, mieszczanskich salonach, na ogol w obecnosci rowiesnikow kompozytora.
informacje z książki od historii muzyki cz.2 Danuta Gwizdalanka
mam nadzieje ze o to chodziło :) pozdraiwam
