Było to 11 sierpnia zeszłego roku. Poszłam spotkać się ze znajomymi. Wspólnie chodziliśmy, robiliśmy sobie zdjęcia i wygłupialiśmy się. Zaczęło nam się nudzić, wiec poszliśmy wspólnie na tory. Nikt się nie sprzeciwiał prócz Kaśki, która twierdziła, że źle się to może skończyć, ale udało nam się ją przekonać.
Po jakichś 30 minutach dotarliśmy na miejsce. Dziewczyny stały obok torów a chłopacy po nich skakali. W pewnym momencie było słychć nadjeżdzający pociąg, więc wszyscy zeszli. Nagle Maciek, najstarszy z nas, wpadł na pomysł i założył się z chłopakami o to, który dłuzej będzie stał na torach. Więc wszyscy się ustawili, a on na środku. Pociąg był co raz bliżej. Jeden z chłopaków powiedział, że to nie dla niego i że idzie. Magda powiedziała, żeby się nie wygłupiali, bo może się to źle skończyć i żeby zeszli. Oni nie słychali. Nagle gdy pociąg był w odległości około 50m chłopacy pozbiegali, a Maciek się potknął. Więc natychmiast pociągnęłem/am go do siebie. W ostatniej chwili udało mi się go uratować. Gdyby nie to, pociąg rozjechałby mu jego nogę. On mi podziękował i wszyscy udaliśmy się do domu nikomu o tym nie mówiąc.
Tamtego dnia nie zapomnę o końca życia. Od wtedy już wcale nie chodzę na tory i staram się uważać na miejsca niebezpieczne. Myślę, że było to najgłupszy pomysł, jaki mogliśmy wymyśleć.
