W panującej podczas średniowiecza ascezie najważniejsze było całkowite oddanie się Bogu. Asceta porzucał wszystko, co ziemskie i materialne. Zrzakał się majątku na rzecz biedniejszych od siebie, przekazywał władze innym, życie miejskie zamieniał na całkowitą samotnośc, która miała być dowodem na bardzo religijną egzystencję.
