Dziewczynka w wieku 6 lat po chorobie straciła wzrok. Od tej chwili jej życie stało się smutne i jednostojne. Kiedy mieszkała na wsi była bardziej zadowolona, ponieważ mogła chodzić na strych i do piwnicy, słuchać śpiewu ptaków mogła poruszać się po większej przestrzeni. Kiedy wraz z mamą i przyjaciółką mamy zamieszkała w małym mieszkanku jej życie stało się bardziej tragiczne. Tu mogła jedynie wpatrywać się w słońce, bawić się ciągle tą samą lalką. radość sprawiała jaką kolwiek, najmniejsza odmiana np. bukiecik kwiatów. Któregoś dnia dziewczynka usłyszała katarynkę. Po raz pierwszy ożywiła się, śmiała się, tańczyła tupała nóżkami. Nadzieje na odzyskanie przez nią wzroku z dnia na dzień malały.
