Odpowiedź :
Goliat, wg Starego Testamentu olbrzymiego wzrostu wojownik filistyński. Goliat został pokonany w pojedynku przez młodocianego pasterza, Dawida, który zabił Goliata celnym strzałem z procy. Obaj przeciwnicy przeszli do tradycji jako symbole dwóch przeciwstawnych wartości: bezmyślnej siły fizycznej - Goliat, odwagi oraz przemyślności i zwinności - Dawid.
Dawid, hebrajskie “dowódca” lub “umiłowany, ukochany” (XI/X w. p.n.e.), w Starym Testamencie urodziwy pasterz, którego śpiew i gra na cytrze tak zachwyciły Saula, pierwszego króla wszystkich izraelskich plemion, że mianował go swoim giermkiem. Według innej wersji Dawid dostał się na dwór nie tyle dzięki muzycznemu talentowi, ile wielkiej odwadze: stanął do walki przeciw olbrzymowi Goliatowi i zabił go kamieniem wystrzelonym z procy.
Kolejne lata to dla Dawida tułaczka, wyprawy przeciwko Filistynom oraz konflikt z Saulem, który widział w Dawidzie zagrożenie dla swojej władzy. Dawid został królem dopiero po śmierci Saula (panował od około 1012 do 972 p.n.e.); zjednoczył rozproszone plemiona izraelskie, założył nową stolicę, Jerozolimę, i zbudował silne, bogate państwo, którym władał przez 33 lata. W tym czasie sprowadził z Judy Arkę Przymierza, najwyższy przedmiot kultu Izraelitów, i zaplanował wzniesienie wielkiej świątyni ku czci Jahwe, której budowę rozpoczął jednak dopiero jego syn i następca Salomon.
Najbardziej dramatycznym momentem w życiu króla Dawida był bunt wszczęty przeciwko niemu przez jego syna Absaloma. Choć po licznych zmaganiach Dawid odzyskał władzę, długo nie mógł pogodzić się ze śmiercią Absaloma, który został zabity wbrew jego rozkazowi. W życiu króla zaszedł też niechlubny w ocenie potomnych epizod. Dawid zakochał się bowiem w Batszebie; z ich związku urodził się Salomon.
Dawid był najukochańszym sługą Jahwe. O religijności Dawida świadczą Psalmy wielbiące Stwórcę, których autorstwo Biblia przypisuje królowi. Włoscy artyści dłuta, jak: Donatello, Verrocchio, Michał Anioł i Bernini, przedstawiali Dawida najczęściej jako młodego zabójcę Goliata; w blasku chwały malowali go m.in. Caravaggio i Gentileschi; Rembrandt portretując Dawida nadał mu swoje rysy. Świat po dziś dzień zachwyca się artyzmem przypisywanych Dawidowi Psalmów. Ich tłumaczeniem na język polski zajmowali się m.in. M. Rej, J. Kochanowski, L. Staff, R. Brandstaetter i Cz. Miłosz. K. Penderecki napisał kompozycję na chór i perkusję zatytułowaną Psalmy Dawida.
Dawid, hebrajskie “dowódca” lub “umiłowany, ukochany” (XI/X w. p.n.e.), w Starym Testamencie urodziwy pasterz, którego śpiew i gra na cytrze tak zachwyciły Saula, pierwszego króla wszystkich izraelskich plemion, że mianował go swoim giermkiem. Według innej wersji Dawid dostał się na dwór nie tyle dzięki muzycznemu talentowi, ile wielkiej odwadze: stanął do walki przeciw olbrzymowi Goliatowi i zabił go kamieniem wystrzelonym z procy.
Kolejne lata to dla Dawida tułaczka, wyprawy przeciwko Filistynom oraz konflikt z Saulem, który widział w Dawidzie zagrożenie dla swojej władzy. Dawid został królem dopiero po śmierci Saula (panował od około 1012 do 972 p.n.e.); zjednoczył rozproszone plemiona izraelskie, założył nową stolicę, Jerozolimę, i zbudował silne, bogate państwo, którym władał przez 33 lata. W tym czasie sprowadził z Judy Arkę Przymierza, najwyższy przedmiot kultu Izraelitów, i zaplanował wzniesienie wielkiej świątyni ku czci Jahwe, której budowę rozpoczął jednak dopiero jego syn i następca Salomon.
Najbardziej dramatycznym momentem w życiu króla Dawida był bunt wszczęty przeciwko niemu przez jego syna Absaloma. Choć po licznych zmaganiach Dawid odzyskał władzę, długo nie mógł pogodzić się ze śmiercią Absaloma, który został zabity wbrew jego rozkazowi. W życiu króla zaszedł też niechlubny w ocenie potomnych epizod. Dawid zakochał się bowiem w Batszebie; z ich związku urodził się Salomon.
Dawid był najukochańszym sługą Jahwe. O religijności Dawida świadczą Psalmy wielbiące Stwórcę, których autorstwo Biblia przypisuje królowi. Włoscy artyści dłuta, jak: Donatello, Verrocchio, Michał Anioł i Bernini, przedstawiali Dawida najczęściej jako młodego zabójcę Goliata; w blasku chwały malowali go m.in. Caravaggio i Gentileschi; Rembrandt portretując Dawida nadał mu swoje rysy. Świat po dziś dzień zachwyca się artyzmem przypisywanych Dawidowi Psalmów. Ich tłumaczeniem na język polski zajmowali się m.in. M. Rej, J. Kochanowski, L. Staff, R. Brandstaetter i Cz. Miłosz. K. Penderecki napisał kompozycję na chór i perkusję zatytułowaną Psalmy Dawida.
Dawid, syn Jessego, był najmłodszy i najmniejszy ze wszystkich braci i chyba dlatego traktowany przez ojca wyjątkowo. Nie lubili. Był miły i podobno piękny, miał rude włosy. Pasł owce, jak każdy najmłodszy syn w swojej rodzinie, i nieźle sobie radził zarówno z owcami, jak i z ich wrogami. Jeśli do stada zakradał się wilk albo lew, Dawid potrafił owce obronić. Pewnego dnia spotkało go coś niezwykłego. Do ich domu w Betlejem przybył prorok Samuel, aby jednego z synów Jessego namaścić na króla. Bracia nie pomyśleli nawet, że może chodzić o Dawida, ale prorok nie wiadomo dlaczego wybrał i namaścił właśnie jego. Namaszczenie Dawida dokonało się tylko w obecności ojca i braci. Objęcie królestwa pozostało nieokreśloną przyszłością. Namaszczenie niczego nie zmieniło w życiu Dawida. Nie było żadnych konsekwencji tego zdarzenia. Prorok Samuel wrócił do Jerozolimy, Dawid do owiec, jego bracia do swoich spraw. Tak było aż do dnia, w którym nastąpił szereg niby przypadkowych zdarzeń. Ojciec wysłał Dawida z jedzeniem do braci na pole walki. Tam Dawid, zawsze ciekawy spraw zarezerwowanych dla dorosłych, dowiedział się, że król Saul obiecał nagrodę za pokonanie mocarza, nieustraszonego wojownika Goliata, który urągał wojsku izraelskiemu i bluźnił jedynemu Bogu. Nikt z żołnierzy nie odważył się zmierzyć z Goliatem. Kilkunastoletni chłopiec Dawid zgłosił się do walki z olbrzymem. Przekonał króla Saula, że walka z lwami i wilkami przy pilnowaniu owiec dała mu wystarczająco dużo wojennej sprawności. Stanął do walki i strzałem z procy pokonał Goliata. Otrzymał nagrodę od Saula, został wodzem tysiąca żołnierzy na jego dworze.„nadprzyrodzonego”, że niespodziewanie znajdujemy się w sytuacji, która wymaga bohaterstwa.W naszą codzienną, bardzo zwyczajną drogę Pan Bóg potrafi wpisać swój plan. Wpisuje go przez nasze decyzje, tak, jak wpisał kiedyś swój plan w życie Dawida poprzez jego osobiste decyzje i wydarzenia, w których się znalazł.
