Od wieków ludzie uzewnętrzniali swoje uczucia w postaci np. malowideł naściennych, ręcznie robionej biżuterii, pięknie tkanych materiałów czy haftowanych tkanin. Takie świadome działanie ludzkie, w celu stworzenia przedmiotu estetycznego nazwano sztuką. W zależności od okresu, w jakim powstawały wyroby artystyczne, sztukę podzielono na okresy, m.in. na renesans i barok. W każdym okresie zaś poszukiwano wzorca, według którego oceniano urodę płci pięknej, wykonanego obrazu, czy wypielęgnowanego ogrodu – ideał piękna.
Renesans narodził się w XV w. We Włoszech, a dokładniej we Florencji, która w owym czasie była stolicą kulturalną Włoch. Za początek renesansu uważa się 1421 rok, kiedy to rzeźbiarz Lorenzo Ghilberti wykonał brązowe drzwi dla katedry florenckiej.
Renesans pochodzi z języka włoskiego rinascita, co oznacza odrodzenie. Miało to być przywrócenie ideałów republiki i cesarstwa rzymskiego, cnót obywatelskich, klasycznych wzorców wychowania i uformowania moralnego przez wykształcenie oraz harmonijny rozwój zdolności wrodzonych. Nastąpiło wtedy odrodzenie się sztuki po smutnym i pruderyjnym średniowiecznym okresie. Renesans charakteryzowała fascynacja antykiem, odrodziła się nauka i powrócił indywidualizm – zaczęto doceniać rolę artysty w kształtowaniu kultury. Nawiązanie do osiągnięć antyku wyrażało się poszukiwaniem harmonii form i jasności konstrukcyjnej, a przede wszystkim – wzorem Greków, pojmowaniem piękna jako wartości obiektywnej.
