Odpowiedź :
Był synem zubożałego ziemianina. Ukończył gimnazjum w Warszawie, następnie studiował w Szkole Głównej (1866-69). Po zamknięciu Szkoły kontynuował studia na rosyjskojęzycznym Uniwersytecie Warszawskim, którego nie ukończył. Rozpoczął pracę jako korespondent prasy warszawskiej. Przyjaźnił się z cyganerią artystyczną, m.in. z otoczeniem Heleny Modrzejewskiej. Ożenił się z Marią Szetkiewiczówną. Małżeństwo trwało pięć lat, żona zmarła na gruźlicę. W latach 1876-78 pracował jako korespondent "Gazety Polskiej" w Ameryce Pn. Tamże uczestniczył wraz z Heleną Modrzejewską i jej przyjaciółmi w zakładaniu komuny rolnej. Zamysł się nie udał. Wyjazd do Ameryki był pierwszą z licznych podróży, które odbywał mimo słabego zdrowia. Zwiedził całą Europę, pojechał do Konstantynopola, w 1890 na wyprawę myśliwską do Zanzibaru. Od lat 70. oddawał się gorliwie pracy publicystycznej i pisarskiej. Angażował się w wiele akcji społecznych, m.in. w budowę pomnika Mickiewicza. Był prezesem Kasy Przezorności dla Literatów i Dziennikarzy (1899-1900), współzałożycielem istniejącej do dzisiaj Kasy im. Mianowskiego dla Osób Pracujących na Polu Naukowym. W 1889 ufundował stypendium im. Marii Sienkiewiczowej dla literatów żyjących w ciężkich warunkach materialnych. Ufundował też kościół w Zakopanem i sanatorium przeciwgruźlicze dla dzieci. Zabierał głos w ważnych sprawach publicznych i politycznych, m.in. wielokrotnie występował przeciw pruskiej polityce germanizacyjnej i żądał autonomii dla Królestwa Polskiego. Ostatnią jego ważną inicjatywą było zorganizownie Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, który powstał w Vevey w Szwajcarii po wybuchu I wojny światowej (współorganizatorami byli Andrzej Osuchowski i Ignacy Jan Paderewski). Komitet gromadził żywność, lekarstwa, ubrania i pieniądze w ilościach znacznych. W Vevey 15 listopada 1916 Sienkiewicz zakończył życie. W 1924 prochy pisarza zostały sprowadzone do Warszawy i pochowane w katedrze św. Jana.
Karierę literacką rozpoczął Sienkiewicz w dobie pozytywizmu i pod wieloma względami miał biografię pisarską typową dla tej formacji: pochodzenie społeczne (zubożała szlachta), wykształcenie (Szkoła Główna), początki dziennikarskie w prasie warszawskiej ("Gazeta Polska", "Niwa"), zaangażowanie w sprawy publiczne, działalność dobroczynna. Karierę rozpoczął jako utalentowany i przenikliwy felietonista, m.in. cyklami "Chwila obecna" ("Gazeta Polska") i "Wiadomości bieżące" ("Niwa"). Dużą popularność przyniosły mu publikowane w "Gazecie..." "Listy z podróży", w których relacjonował swoje wrażenia i doświadczenia z pobytu w Ameryce. W błyskotliwej formie, z wyczuciem szczegółu i poczuciem humoru opisywał obyczaje ówczesnej Ameryki, życie Polonii, opisywał przyrodę, relacjonował wyprawy poznawcze i myśliwskie, występy Modrzejewskiej, interesował się losem Indian. "Listy" zostały przetłumaczone na 9 języków i zyskały uznanie w Ameryce.
Sam parając się pisarstwem miał Sienkiewicz poważne zainteresowania literaturoznawcze. Był autorem solidnego studium o barokowym poecie Mikołaju Sępie Szarzyńskim, o nurcie naturalistycznym w literaturze, o powieści historycznej. Recenzował "Zarys literatury polskiej" Piotra Chmielowskiego i "Szkice historyczne" Ludwika Kubali. Był, zgodnie z duchem formacji, zwolennikiem literatury realistycznej, przedstawiającej życie społeczne, zawierającej przesłanie humanistyczne i służącej narodowi. Nie aprobował natomiast naturalizmu: twierdził, że przedstawia spaczony obraz rzeczywistości, ograniczający ją do jednego tylko aspektu.
Twórczość literacką rozpoczął pisząc nowele - powstało ich ponad czterdzieści. Posługiwał się różnymi formami: humoreska, gawęda, obrazek obyczajowy, pamiętnik... Jego pierwszy utwór "Humoreski z teki Worszyłły" zawiera wyraźne przesłanie ideologii pozytywistycznej. Składa się z dwu opowiadań: "Nikt nie jest prorokiem między swymi" i "Dwie drogi". W pierwszym młody pionier pracy pozytywnej, wzorowy gospodarz ponosi klęskę otoczony wrogością i brakiem zrozumienia. W drugim lekkomyślny ziemianin Złotopolski sprzedaje ziemię kolonistom niemieckim, podczas gdy jego rówieśnik Iwaszkiewicz, światły inżynier, rozwija przemysł i daje miejsca pracy polskim robotnikom. Mimo powagi problematyki oba utwory mają przewrotnie formę satyryczną. Humoreską jest też nowela "Ta trzecia" zawierająca obserwacje z życia cyganerii artystycznej i zakłamanego, obłudnego mieszczaństwa. Bohaterami wielu utworów są dzieci ("Janko muzykant" - utalentowny wiejski chłopiec zakatowany za próbę dotknięcia skrzypiec we dworze; "Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela" - męka małego Michasia poddanego przymusowi w szkole pruskiej). Osobnym tematem jest los ciemnych chłopów, zdezorientowanych i bezradnych, stojących wobec obowiązku wojskowego w armiach zaborców ("Szkice węglem", "Bartek zwycięzca"). Wiele nowel inspirowanych było doświadczeniami amerykańskimi, np. życie emigrantów bezradnych wobec obcej rzeczywistości ("Za chlebem"), rozpaczliwie tęskniących za ojczyzną ("Latarnik"). Kilka nowel inspirowanych było zainteresowaniem losem wydziedziczonych Indian, m.in. przejmujący "Sachem" - opowieść o synu wodza zgładzonego plemienia (nb. przez osadników niemieckich), zmuszonego do upokarzającej roli cyrkowego dziwadła.
Karierę literacką rozpoczął Sienkiewicz w dobie pozytywizmu i pod wieloma względami miał biografię pisarską typową dla tej formacji: pochodzenie społeczne (zubożała szlachta), wykształcenie (Szkoła Główna), początki dziennikarskie w prasie warszawskiej ("Gazeta Polska", "Niwa"), zaangażowanie w sprawy publiczne, działalność dobroczynna. Karierę rozpoczął jako utalentowany i przenikliwy felietonista, m.in. cyklami "Chwila obecna" ("Gazeta Polska") i "Wiadomości bieżące" ("Niwa"). Dużą popularność przyniosły mu publikowane w "Gazecie..." "Listy z podróży", w których relacjonował swoje wrażenia i doświadczenia z pobytu w Ameryce. W błyskotliwej formie, z wyczuciem szczegółu i poczuciem humoru opisywał obyczaje ówczesnej Ameryki, życie Polonii, opisywał przyrodę, relacjonował wyprawy poznawcze i myśliwskie, występy Modrzejewskiej, interesował się losem Indian. "Listy" zostały przetłumaczone na 9 języków i zyskały uznanie w Ameryce.
Sam parając się pisarstwem miał Sienkiewicz poważne zainteresowania literaturoznawcze. Był autorem solidnego studium o barokowym poecie Mikołaju Sępie Szarzyńskim, o nurcie naturalistycznym w literaturze, o powieści historycznej. Recenzował "Zarys literatury polskiej" Piotra Chmielowskiego i "Szkice historyczne" Ludwika Kubali. Był, zgodnie z duchem formacji, zwolennikiem literatury realistycznej, przedstawiającej życie społeczne, zawierającej przesłanie humanistyczne i służącej narodowi. Nie aprobował natomiast naturalizmu: twierdził, że przedstawia spaczony obraz rzeczywistości, ograniczający ją do jednego tylko aspektu.
Twórczość literacką rozpoczął pisząc nowele - powstało ich ponad czterdzieści. Posługiwał się różnymi formami: humoreska, gawęda, obrazek obyczajowy, pamiętnik... Jego pierwszy utwór "Humoreski z teki Worszyłły" zawiera wyraźne przesłanie ideologii pozytywistycznej. Składa się z dwu opowiadań: "Nikt nie jest prorokiem między swymi" i "Dwie drogi". W pierwszym młody pionier pracy pozytywnej, wzorowy gospodarz ponosi klęskę otoczony wrogością i brakiem zrozumienia. W drugim lekkomyślny ziemianin Złotopolski sprzedaje ziemię kolonistom niemieckim, podczas gdy jego rówieśnik Iwaszkiewicz, światły inżynier, rozwija przemysł i daje miejsca pracy polskim robotnikom. Mimo powagi problematyki oba utwory mają przewrotnie formę satyryczną. Humoreską jest też nowela "Ta trzecia" zawierająca obserwacje z życia cyganerii artystycznej i zakłamanego, obłudnego mieszczaństwa. Bohaterami wielu utworów są dzieci ("Janko muzykant" - utalentowny wiejski chłopiec zakatowany za próbę dotknięcia skrzypiec we dworze; "Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela" - męka małego Michasia poddanego przymusowi w szkole pruskiej). Osobnym tematem jest los ciemnych chłopów, zdezorientowanych i bezradnych, stojących wobec obowiązku wojskowego w armiach zaborców ("Szkice węglem", "Bartek zwycięzca"). Wiele nowel inspirowanych było doświadczeniami amerykańskimi, np. życie emigrantów bezradnych wobec obcej rzeczywistości ("Za chlebem"), rozpaczliwie tęskniących za ojczyzną ("Latarnik"). Kilka nowel inspirowanych było zainteresowaniem losem wydziedziczonych Indian, m.in. przejmujący "Sachem" - opowieść o synu wodza zgładzonego plemienia (nb. przez osadników niemieckich), zmuszonego do upokarzającej roli cyrkowego dziwadła.
