Makaronizm, łacina makaroniczna, język stosowany w utworach satyrycznych, w których miesza się łacinę, najczęściej w formie zwulgaryzowanej bądź zniekształconej, z danym językiem narodowym dla uzyskania efektu humorystycznego. Tworzenie wyrazów czy zwrotów naśladujących słowa i składnię łacińską, także w postaci neologizmów.
Parodie w stylu makaronicznym, których pierwszym twórcą był w IV w. p.n.e. Auzoniusz z Bordeaux, torowały drogę do uznania języków narodowych, wyśmiewając nieudolną łacinę jako obowiązujący język urzędowy. Nazwa wywodzi się od znanego utworu M. degli Odasi La maccheronea (1490). Jest to zjawisko artystyczno-literackie różne od mechanicznego mieszania języka narodowego z łaciną w języku potocznym, żargonie urzędniczym (w Polsce szczególnie w XVII-XVIII w.) oraz np. w epistolografii i pamiętnikach.
Polskie przejawy literatury makaronicznej to m.in. J. Kochanowskiego Carmen macaronicum de eligendo vitae genere (XVI w.).
