Pewnego razu będąc nad morzem, w Ustce zdarzyło sięcoś nieprawdopodobnego.
Było to, kiedy wraz z wujkiem i dwoma braćmi pływałam bo bezkresnej niebieskiej tafli wody. Ledwo za horyzontem można było dostrzec jakąś dziką, zieloną plaże. Nagle ni z tego, ni z owego zaczął wiać silny wiatr, a płaska tafla wody zaczęła falować niespokojnie. Przestraszyłam się i złapałam się mocniej belki. Wujek zapewniał nas, że nic się nie stanie. Ale jednak. Z morza wzbiły się ku niebu wielkie, pieniące się fale! Wiatr łomotał straszliwie o naszą małą łódkę. Bałam się. Wtuliłam się w grubą brązową kurtkę swojego starszego brata, aby uchronić ciało przed zimnymi falami wody. Wujek sterował masztem to na lewo, to na prawo, lecz wychodziło mu to mizernie. Nagle z wnętrza łódki trysnęła woda. Młodszy brat od razu wziął starą, przegnitą szmatę i zalepił dziurę. Wujek jeszcze przez dobra 30 minut siłował się z żaglami, aż wreszcie dopłynęliśmy do brzegu. Wyskoczyłam z łódki i pobiegłam do naszego domku letniskowego. Mama mnie zapytała:
-Co się stało? -
-Będąc na morzu wzniósł się sztorm! - odpowiedziałam.
-Nic Ci się nie stało córeczko? - odrzekła mama.
-Nic, zupełnie nic, ale Wujek siłuję się z łódką, zawołaj tatę, niech mu pomoże.
-Dobrze, ale ty idź się przebież i połóż w ciepłym łóżku.
Nigdy nie zapomnę tego dnia.
