Około 10 milionów żołnierzy poległo na frontach w latach 1914- 1918.
Wzrosła także śmiertelność wśród ludności cywilnej. W latach 1918- 1919
epidemia grypy pochłonęła w Europie kilkanaście milionów ofiar. Jeżeli
doliczyć ludzi, którzy stracili życie podczas wojny domowej w Rosji,
walk polsko- rosyjskich, grecko- tureckich i innych konfliktów będących
bezpośrednim następstwem wojny światowej, w sumie liczba ofiar zmagań
zbrojnych , terroru bolszewickiego, głodu, epidemii i czystek etnicznych
w latach 1914- 1922 wyniesie prawie 40 milionów.
Znaczne obszary północno- wschodniej Francji, Belgii, Polski zostały zniszczone.
Niemcy zostały nieco okrojone terytorialnie i rozbrojone. Przy okazji
zmieniły ustrój z autorytarnego cesarstwa na demokratyczną republikę.
Wzrosła polityczna rola Stanów Zjednoczonych; zmalała Europy.
W Rosji wybuchła komunistyczna rewolucja.
Austro- Węgry rozpadły się, zaś imperium rosyjskie straciło swe
zachodnie prowincje. W Europie Środkowej powstało wiele nowych państw
(Finlandia, Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Czechosłowacja, Austria,
Węgry, Jugosławia).
Pomimo zwycięstwa wielka Brytania i Francja
osłabły. Z trudem utrzymywały swe imperia kolonialne (choć imperia te
powiększyły się dzięki przejęciu przez Anglików i Francuzów posiadłości
Niemiec i Turcji.
Powojenny kryzys oznaczał kolosalne bezrobocie,
szczególnie wśród młodych ludzi; w większości państw pieniądz szybko
tracił na wartości (inflacja).
Zaznaczył się postęp techniczny (motoryzacja, lotnictwo).
Kryzys ideowy: tradycja chrześcijańska i oświeceniowa nie uchroniła
Europy od wielkiej rzezi. Brak zaufania do demokracji, brutalizacja
obyczajów, skrajny pacyfizm występujący równocześnie z militaryzmem i
dążeniem do rewanżu
