Esej charakteryzuje się brakiem nakreślonych jasno reguł kompozycyjnych. To najogólniej Twoje rozważania i refleksje, bardzo subiektywne, w których nie ma miejsca na obiektywizm.
W eseju nie przekonujesz odbiorcę do swych racji, ale przedstawiasz swoje odczucia i sądy. Nie musisz też kompleksowo ujmować tematu – wystarczy zasugerowanie problemu, aby wywołać w czytelniku refleksje i przemyślenia.
Co jest charakterystyczne, to bogaty język literacki. Ważne jest jak piszesz o danym temacie. To również miejsce, gdzie używasz cytatów, czyli nawiązujesz do istniejących tekstów kultury.
„Moja droga do miejsca, w którym jestem”
Można odwołać się do filozofii, tekstów kultury i skonfrontować drogę jaką one przedstawiały z Twoją drogą. To też miejsce na wspomnienia i retrospekcje. Przypomnij sobie ważne momenty z Twojego życia. Nie bój się wspomnień – to one kierowały Twoim losem do punktu, w którym jesteś.
Możesz zastosować szereg pytań retorycznych, które wywołają w czytelniku refleksję.
Zastanawiaj się, poszukuj odpowiedzi na pytanie, pytaj.
Zadbaj o lekkość wypowiedzi i kieruj nią tak, aby nie zanudzić, a zainteresować. Temat możesz pozostawić otwarty, nie musisz dawać stuprocentowej odpowiedzi na pytanie.