Norwid porównując Szopena do liry mitycznego Orfeusza, która jest symbolem poezji i muzyki (sztuki) podkreśla, że jego muzyka będzie nieśmiertelna więc i jemu pisana jest nieśmiertelność. Jego sztuka ma w sobie siłę stwórczą. Z kolei porównując Szopena do Pigmaliona symbolizuje jego artystyczny geniusz, twórczość idealną.
Według poety muzyka Szopena łączy w sobie cechy antycznego, klasycznego piękna (prostota doskonałości Peryklejskiej, starożytna Cnota), wartości narodowe – polskie ( „dom modrzewiowy wiejski, / I była w tym Polska od zenitu / Polska przemienionych kołodziejów, czyli ludzi rozważnych, prawych i pracowitych) oraz pierwiastki chrześcijańskie, boskie (niebo, hostia – spełniająca najwyższy boski ideał, znak zbliżenia się do Boga). Jego muzyka jest doskonała, wieczna jak dzieła twórców świata starożytnego: Fidiasza (rzeźba), Dawida-psalmisty (liryka) czy Ajschylosa (teatr).
