Odpowiedź :
Dzień dobry,
Wysyłam Ci odpowiedź na pytanie które zapisałeś/aś. Myślę, że będzie dobrze, w miarę wątpliwości pisz pod email: znajdziesz w komentarzu
Zaczynam
Odpowiedź na pytanie:
napisz własny dialog ze smiercią może byc on napisany w sposób humorystyczny lub poważny potrzebne na już
Chcę napisać własny dialog ze śmiercią, ale jak, oto jeden z przykładów:
Któregoś wieczora poszłam do nowego parku rozrywki nazywającego się ,,śmierci", najpierw bałam się iść ale poszłam. W tym miejscu było strasznie bałam się bardzo i się tam zgubiłam, nagle usłyszałam jakiś głos.
-witaj witaj wpisz swoje imię
-kim jesteś, skąd znasz moje imię?
-jestem śmierci
zaczęłam się bać, spytałam się
-jak to udowodnisz?
-śledzę ci już od dawna i wiem o tobie wszystko?
-tak a jak miał na imię mój pies i kiedy zginął?
-znam go nazywał się Azor i samochód go przejechał
-masz racje
Bałam się jeszcze bardziej, nie wiedziałam co mam zrobić więc zaczęłam uciekać, jak się okazało to był tylko sen. Cieszę się ze tego nie przeżyłam.
Oczywiście, iż nie musisz pisać z perspektywy dziewczyny, ale możesz też z perspektywy chłopaka.
A więc, tak, wysłałem Ci opowiadanie z dialogiem, jeśli nie chcesz mieć opowiadania z dialogiem, to pisz pod email, wskazany powyżej.
Wysyłam opowiadanie z dialogiem
Początek, ze śmiercią:
Nie wyobrażam sobie lepszego rozpoczęcia naszej podróży niż ten fragment z Little Gidding T. S. Eliota. Każde zdanie jest kresem i początkiem, gdyż każdym zdaniem piszący doprowadza do końca zawarte w nim doświadczenie, zanim rozpocznie następne. Jak pisał buddyjski mnich Baszo ze szkoły zen, ponieważ „każda chwila życia jest ostatnia, każdy poemat jest poematem śmierci”2. Podobnie gdy zaczynamy w tym tekście jakąś nową myśl, gdy wyrażamy jakieś nowe uczucie, ich śmierć jest już obecna w formie, w jakiej je wyrażamy. Dlatego też, jak pisze Eliot, kres wszelkich ludzkich dociekań, dotarcie tam gdzie rozpoczęliśmy wędrówkę i „odkrycie tego miejsca po raz pierwszy” wymaga „stanu całkowitej prostoty (okupionej wszystkim co mamy i czym jesteśmy)”. Rozpoczęliśmy nasze rozważania powyższym cytatem, gdyż osadza nas on w prawdzie, która stanowi najważniejszy temat każdego z rozdziałów tej książki: że z religijnego punktu widzenia umieranie jest świętą sztuką.
Biorąc pod uwagę złożoność tematu i emocje, jakie może wywołać proponowane czytelnikowi studium, warto postawić pytanie, w jaki sposób najlepiej czytać tę książkę.
Najłatwiejszym i najbardziej pomocnym sposobem zrozumienia tekstu, który mają Państwo przed sobą, jest nawiązanie obustronnego dialogu z poszczególnymi rozdziałami. Każdy z czytelników jest w pewnym sensie pielgrzymem odbywającym rytualną podróż (na którą składa się pożegnanie, podróżowanie, przybycie do celu i powrót), zmierzającym zawsze w stronę celu, jakim jest śmierć, ujęta oczywiście we własną, niepowtarzalną mityczną opowieść. Każdy z podróżnych osiąga swój cel o tyle, o ile śmierć i czytelnik stają się partnerami dialogu. Choć wstępnym warunkiem rozpoczęcia dialogu z opowieściami o procesie umierania może się okazać dialog z własną niemożnością zaakceptowania jakiejkolwiek formy życia po śmierci, to właśnie dialog jest tym, co otwiera na siebie wzajemnie czytelnika i tekst.
Celem dialogu, jak pisze Martin Buber, jest doprowadzenie uczestniczących w nim osób do prawdziwego bytu, do tego, co określa się jako autentyczną egzystencję. „Zgodnie z logiczną koncepcją prawdy”, mówi Buber, „tylko jedna z dwóch wykluczających się nawzajem wypowiedzi może być prawdziwa, ale w życiu takim, jakim go przeżywamy, są one nierozłączne”, i dodaje, że „jedność przeciwieństw jest tajemnicą samej istoty dialogu”3. Dla Bubera „autentyczny dialog” różni się od „dialogu technicznego” (powodującego się jedynie potrzebą obiektywnego zrozumienia) oraz od „monologu” (podejmowanego jedynie z potrzeby samo zaspokojenia) tym, że każdy z jego uczestników musi być całkowicie obecny wobec drugiego, musi mu odpowiadać zwracając się doń jak do niepowtarzalnego „Ty”. Z tej perspektywy prawdziwym celem uczestniczących w dialogu osób „nie jest gnosis — ujawnianie boskich tajemnic — lecz devotio, czyli partnerski stosunek osoby do stworzenia”.
Pozwólcie Państwo, że dla lepszego zrozumienia tej metody przytoczę tu wewnętrzny dialog, w którym śmierci udziela się w ładnego głosu. W Czterech kwartetach poeta T. S. Eliot spotyka podczas nalotu w Anglii w czasie drugiej wojny światowej nieznajomego, „zwikłanego ducha”, zdradzającego pewne podobieństwo do „zmarłego mistrza”.
Przejęty tą podwójną rolą wołam
I słyszę inny głos krzyczy: „Co ty tu robisz?” Chociaż nas nie było5.
Pozwalając sobie stać się tym drugim, partnerem dialogu, poeta oddaje swemu rozmówcy — śmierci — głos, który mu odpowiada. Zmarły mistrz stwierdza, że nie ma zamiaru powtarzać starych teorii, i mówi poecie, że powinien modlić się o przebaczenie, gdyż „słowa ubiegłego roku należą do jego języka / Słowa nowego roku czekają głosu innego”. Następnie śmierć zdradza istnienie trzech „darów wieku”, którymi są: „gasnący zmysł”, „świadoma niemoc furii na ludzkie szaleństwo” oraz „wstyd późnego odkrycia powodów”; ujawnia też, że starzejący się duch skłonny jest do irytacji, jeśli nie odnowi go ogień Pięćdziesiątnicy.
Postać Eliota może spoglądać na siebie z przyszłości, gdyż na pewien czas przyjęła towarzystwo śmierci. Eliot oferuje nam tu sposób na rzucenie wyzwania śmierci poprzez stanięcie twarzą w twarz z doświadczeniem umierania; rozmowa ze śmiercią wprowadza doświadczenie śmierci w świat żywych, przygotowując nas w ten sposób na konfrontację z jej nieuniknionym roszczeniem. Bohater Eliota potrafi wyjść poza towarzyszący zazwyczaj śmierci lęk i niechęć, by posłuchać, co śmierć może mieć do powiedzenia, co prowadzi go do intelektualnego i duchowego przebudzenia. Również i czytelnik będzie w stanie lepiej uświadomić sobie zawartość tekstu, wdając się z nim w dialogiczną wymianę.
Mówiąc konkretniej, jednym z możliwych sposobów ułatwienia dialogu ze świętą sztuką umierania jest prowadzenie osobistego dziennika; metoda ta nie jest z pewnością wymagana od czytelników niniejszej książki6. Zdaję sobie sprawę, że wielu z nich nie ma ani ochoty, ani czasu na prowadzenie takich zapisków. Jednakże tym, którzy chcą pogłębić swój dialog z doświadczeniem śmierci, zapis własnych reakcji na to, co przeczytali, może dostarczyć ważnych odkryć. Niezależnie od tego, czy będzie to jedno zdanie, ustęp czy strona, wpisy do tego rodzaju dziennika mogą wyrażać nasze reakcje bądź stanowić rozwinięcie tematów i idei związanych z niniejszym tekstem bądź napotkanych w innych źródłach (na przykład w mediach, w czasopismach, w marzeniach, w rozmowach, w osobistych refleksjach). Dzienniki zawierają zazwyczaj przemyślenia i odkrycia, zapisy polemik i pytań, porównań i wewnętrznych refleksji, komentarze do napotykanych doniesień medialnych bądź reakcje na różnorodne sytuacje utraty czegoś, co było dla nas ważne na tyle, że bolejemy nad poniesioną stratą. Wpisy do dziennika są datowane, nieraz nawet mają osobne tytuły; czasem też czytamy je ponownie. Umożliwia to prowadzącemu dziennik bardziej całościową refleksję nad procesem śmierci, umierania i przyszłego życia oraz nad duchową sztuką przygotowywania się na śmierć.
Mam nadzieję, że oto ci chodziło, a jeśli nie to wiesz co robić (pisz pod email:
Skoro już napisałem opowiadanie z dialogiem, to co to jest dialog, jak napisać dialog?
Co to jest dialog?
Dialog:
1-rozmowa dwóch osób
2-podstawowa forma wypowiedzi w dramacie, inaczej:
Dialog jest rozmową, zespołem wypowiedzi dwóch lub więcej osób, które występują na przemian w roli mówcy lub słuchacza. Zwykle nie występuje samodzielnie, lecz jest wykorzystywany w innych pracach, np. w opowiadaniu, czy powieści. Pełni tam funkcję dynamizującą, emocjonalną, wzbogaca wiedzę czytelnika o bohaterach, ich sposobie bycia. Dzięki zastosowaniu dialogu tekst jest bardziej atrakcyjny dla czytelnika, żywszy, ciekawszy.
Jak napisać dialog?
Pamiętaj:
Postacie różnią się od siebie fizycznie, emocjonalne, pod względem przeżyć, wykształcenia itp., więc powinny także różnie mówić;
Dialog dobrze jest dookreślić. Napisać o tym co robią postacie w chwili wypowiadania słów. Wtedy bardziej prawdziwie oddaje on sytuację;
Warto stosować tzw. „mowę wewnętrzną”, czyli przedstawić myśli danej postaci, aby umożliwić czytelnikowi wgląd w uczucia bohatera;
Należy uważać na podteksty, czyli na to co ludzie sygnalizują, mówiąc określone słowa. Nie zawsze to, co mówią pokrywa się z tym, o co naprawdę im chodzi.
Wskazówki praktyczne
Przed każdą kwestią należy postawić myślnik;
Wypowiedzi kolejnych osób należy umieszczać w osobnych akapitach;
Jak napisać dialog? Wypowiedzi osób w osobnych akapitach
- Za dużo pan o tym myśli.
- Pewnie ma pani rację - powiedział i spojrzał na zegarek.
Działanie danej postać, które odbywa się bezpośrednio w trakcie, przed lub po wypowiadanej przez nią kwestii, umieszcza się w tym samym akapicie;
- Merci - kobieta podziękowała kelnerowi, który właśnie podał jej kawę.
Jeśli w dialogu występuje wyraz w języku obcym, należy zapisać go kursywą;
Do widzenia
Miłego dnia
