Odpowiedź :
Odpowiedź:
Mieczysław Grzegorz Bekker (ur. 25 maja 1905 w Strzyżowie, zm. 8 stycznia 1989 w Santa Barbara) – polski inżynier i naukowiec.
Urodził się w Strzyżowie na Lubelszczyźnie jako syn Mariana Błażeja Bekkera i Albiny Matyldy z domu Bretsznajder[1]. W 1908 roku rodzina Bekkerów przeniosła się w okolice Konina, leżącego wówczas tuż przy zachodniej granicy zaboru rosyjskiego. Ojciec był specjalistą pracującym w cukrownictwie[2]. Pracował w podkonińskich cukrowniach: do 1913 roku w Zbiersku, a następnie w Gosławicach[3][2]. Lata szkolne są związane z Koninem; jego rodzina mieszkała przy cukrowni „Gosławice” (obecnie część Konina). W Koninie ukończył humanistyczne Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki i zdał maturę w 1924 roku[3] (obecnie I Liceum Ogólnokształcące)[2]. W latach 1929–1931 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Saperów w Modlinie. Przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika[3].
Absolwent wydziału mechanicznego Politechniki Warszawskiej, gdzie następnie został zatrudniony w Instytucie Badań Inżynierii i prowadził badania, zajmował się próbami laboratoryjnymi oraz terenowymi nowych pojazdów przeznaczonych na potrzeby Wojska Polskiego[4]. Pracował także w Wojskowym Instytucie Badań Inżynierii (WIBI) w Warszawie[3]. W roku 1934 po reorganizacji instytutu otrzymał dwuletni przydział do Dowództwa Broni Pancernej[3]. W latach 1936–1939 był równolegle wykładowcą w Studium Wojskowym Politechniki Warszawskiej, na którym stworzył Laboratorium Pojazdów Specjalnych. Od 1937 prowadził wykłady z części maszyn w warszawskiej Szkole Inżynierii Wojskowej. W okresie tym opracował i wykładał podstawy teorii współpracy koła lub gąsienicy z mało zwięzłym podłożem, która po 30 latach została określona nową dziedziną mechaniki o nazwie terramechanika. Do 1939 współpracował z Ministerstwem Spraw Wojskowych[3].
Na krótko przed wybuchem wojny został zmobilizowany. W 1939 roku uczestniczył w kampanii wrześniowej, a następnie wraz z cofającymi się wojskami przekroczył granicę z Rumunią. Sześć miesięcy spędził w Giurgiu nad Dunajem[3], skąd przedostał się do Francji, gdzie został zatrudniony jako uznany specjalista w Wydziale Czołgów w Ministerstwie Uzbrojenia w Paryżu. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 roku przedostał się do strefy nieokupowanej – na południe, do Marsylii, gdzie przebywał przez dwa lata. Później przeniósł się do Kanady (1942), gdzie pracował w Biurze Badań Broni Pancernej, podlegającym kanadyjskiemu Ministerstwu Zaopatrzenia[3]. W 1943 roku za zgodą polskich władz emigracyjnych wstąpił do armii kanadyjskiej. Siły zbrojne Kanady opuścił w 1956 roku w stopniu podpułkownika[3]. W 1956 wyjechał do USA, gdzie pracował w Wojskowym Laboratorium Pojazdów Terenowych i prowadził wykłady na politechnice. W niedługim czasie został profesorem University of Michigan w Ann Arbor i przyjął propozycję objęcia stanowiska dyrektora Instytutu Badań koncernu samochodowego General Motors w Santa Barbara.
Wyjaśnienie:
