Diamagnetyki (np. rtęć, miedź, woda, złoto, cynk) pola magnetyczne pochodzące od krążących i wirujących elektronów "znoszą się" wzajemnie. Ciała takie wykazują słabe właściwości magnetyczne, minimalnie osłabiając pole magnetyczne, w którym się znajdują.
W paramagnetykach pola magnetyczne poszczególnych elektronów nie równoważą się wzajemnie. Ciała te wykazują słabe właściwości magnetyczne. Jeśli znajdą się w silnym polu magnetycznym, wówczas ulegają słabemu namagnesowaniu i nieco to pole wzmacniają. Do paramagnetyków należą: tlen (O₂), tlenek azotu (II) (NO) oraz platyna, aluminiu, sole żelaza itd.
Ferromagnetyki charakteryzują się dużą przenikliwością magnetyczną, zależną od zewnętrznego pola magnetycznego. (Bardzo małe zewnętrzne pole magnetyczne wywołuje w nich silne magnesowanie). Po przekroczeniu pewnej temperatury ferromagnetyki tracą swoje własności i stają się słabymi paramagnetykami. Temperaturę tę nazywamy punktem Curie. Domeny w ferromagnetykach występują jedynie poniżej punktu Curie.