Odpowiedź :
Odpowiedź:
1. Upewnij się, że jest bezpiecznie zarówno dla ciebie jak i dla dziecka
2. Sprawdź reakcję dziecka:
- delikatnie potrząśnij dziecko i zapytaj głośno:
„ Czy wszystko w porządku”
- nie potrząsaj niemowlęciem i dzieckiem, jeśli podejrzewasz u niego uraz szyjnego odcinka kręgosłupa.
3a. Jeśli dziecko odpowiada słowami lub poruszeniem się:
- pozostaw dziecko w pozycji w jakiej je zastałeś ( pod warunkiem, że jest ona dla niego bezpieczna ),
- oceń jego stan i udziel pomocy w razie potrzeby,
- powtarzaj regularnie ocenę stanu ogólnego dziecka.
3b. Jeśli dziecko nie reaguje:
- głośno wołaj o pomoc,
- udrożnij drogi oddechowe dziecka poprzez odgięcie głowy i uniesienie żuchwy w następujący sposób:
-początkowo w pozycji zastanej umieść rękę na czole dziecka i delikatnie odegnij jego głowę ku tyłowi,
-w tym samym czasie umieść opuszki palca ( lub palców ) pod bródką dziecka i unieś ją; nie naciskaj na tkanki miękkie pod bródką, bo możesz spowodować niedrożność dróg oddechowych,
4. Utrzymując drożność dróg oddechowych wzrokiem słuchem i dotykiem oceń, czy występują prawidłowe oddechy poprzez przysunięcie swojej twarzy blisko twarzy dziecka i obserwowania jego klatki piersiowej:
-obserwuj ruchy klatki piersiowej
-słuchaj nad nosem i ustami dziecka szmerów oddechowych,
-poczuj ruch powietrza na swoim policzku.
-Patrz, słuchaj i staraj się wyczuć nie dłużej niż 10 sekund zanim podejmiesz decyzję.
5a. Jeśli dziecko oddycha prawidłowo:
-ułóż dziecko w pozycji bezpiecznej,
-sprawdzaj, czy oddech nadal występuje.
5b. Jeśli dziecko nie oddycha lub ma oddechy agonalne ( nieregularne, rzadkie oddechy ):
-delikatnie usuń widoczne ciała obce mogące powodować niedrożność dróg oddechowych,
-wykonaj 5 pierwszych oddechów ratowniczych,
-podczas wykonywania oddechów ratowniczych zwróć uwagę na pojawienie się kaszlu lub odruchów z tylnej ściany gardła w odpowiedzi na twoje działania; obecność lub brak tego typu reakcji stanowi część oceny obecności oznak krążenia / ruch, kaszel lub prawidłowy oddech /.
Oddechy ratownicze u dziecka powyżej 1. roku powinny być wykonane w następujący sposób:
-zapewnij odgięcie głowy i uniesienie żuchwy,
-kciukiem i palcem wskazującym ręki leżącej na czole zaciśnij miękkie części nosa,
-rozchyl nieco usta dziecka, ale utrzymuj uniesienie bródki,
-nabierz powietrza, obejmij szczelnie swoimi ustami usta dziecka i upewnij się, że nie ma przecieku powietrza,
-wykonaj powolny wydech do ust poszkodowanego trwający ok. 1-1,5 sekundy, obserwując równocześnie unoszenie się klatki piersiowej,
-utrzymując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy odsuń swoje usta od ust poszkodowanego i obserwuj, czy podczas wydechu opada klatka piersiowa.
-ponownie nabierz powietrza i powtórz opisaną sekwencję 5 razy; oceń jakość oddechu obserwując klatkę piersiową dziecka: powinna się unosić i opadać jak przy normalnym oddechu.
-Oddechy ratownicze dla niemowląt powinny być wykonane w następujący sposób:
-umieść głowę w pozycji neutralnej i unieś bródkę,
-nabierz powietrza, obejmij szczelnie swoimi ustami usta i nos dziecka i upewnij się, że nie ma przecieku powietrza. Jeśli u starszego niemowlęcia nie można objąć ust i nosa, ratownik może próbować objąć swoimi ustami albo tylko usta, albo tylko nos niemowlęcia ( jeśli tylko nos – należy zacisnąć usta, aby powietrze nie wydostawało się na zewnątrz ).
-powoli wdmuchuj powietrze do ust i nosa niemowlęcia przez 1-1,5 sekundy, w ilości wystarczającej do widocznego uniesienia się klatki piersiowej,
-utrzymując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy odsuń swoje usta od ust poszkodowanego i obserwuj, czy podczas wydechu opada klatka piersiowa,
-ponownie nabierz powietrza i powtórz opisaną sekwencję 5 razy
-Jeśli wykonanie sztucznego oddechu natrafia na trudności, drogi oddechowe mogą być niedrożne.
Wtedy:
-otwórz usta dziecka i usuń z nich wszelkie widoczne przeszkody; nigdy nie staraj się usunąć ciała obcego na ślepo,
-upewnij się, że głowa jest prawidłowo odgięta, bródka uniesiona, ale także, że szyja nie jest nadmiernie wygięta,
-jeśli odgięcie głowy i uniesienie brody nie powoduje udrożnienia dróg oddechowych, spróbuj metody wysunięcia żuchwy,
-podejmij do 5 prób w celu uzyskania efektywnych oddechów, jeśli nadal jest to nieskuteczne, rozpocznij uciskanie klatki piersiowej.
Uciskanie klatki piersiowej
-U dzieci należy uciskać w jednej trzeciej mostka.
-Aby uniknąć naciskania nadbrzusza, należy zlokalizować wyrostek mieczykowaty poprzez znalezienie miejsca gdzie łuki żebrowe łączą się ze sobą.
-Szerokość jednego palca powyżej tego punktu wyznaczy prawidłowe miejsce do ucisku mostka.
-Uciśnięcia powinny być wystarczające, aby obniżyć mostek do około jednej trzeciej głębokości klatki piersiowej.
-Należy zwolnić ucisk i powtarzać tę czynność z częstością około 100/min.
-Po 15 uciśnięciach, należy odgiąć głowę, unieść żuchwę i wykonać dwa efektywne oddechy.
Uciskanie klatki piersiowej i oddechy ratownicze powinno się kontynuować w stosunku 15 : 2.
Jeśli ratownik jest sam może użyć stosunku 30 : 2, zwłaszcza jeśli ma trudności w zmienianiu pozycji pomiędzy uciskaniem, a wentylacją.
Najkorzystniejsza metoda uciskania klatki piersiowej różni się nieznacznie u niemowląt i u dzieci.
Niemowlęta – jeden ratownik – masaż opuszkami dwóch palców.
Niemowlęta – dwóch lub więcej ratowników – technika dwóch kciuków i dłoni obejmujących klatkę piersiową niemowlęcia:
należy umieścić kciuki jeden obok drugiego w jednej trzeciej mostka (jak powyżej ), ułożone w kierunku głowy niemowlęcia; pozostałe palce obu dłoni obejmują klatkę piersiową, a końce palców podtrzymują plecy,
należy uciskać dwoma kciukami dolną część mostka, aby obniżyć mostek do około jednej trzeciej głębokości klatki piersiowej.
U dziecka powyżej 1. roku, aby wykonać uciskanie klatki piersiowej, należy umieścić nadgarstek jednej ręki w jednej trzeciej dolnej mostka.
Konieczne jest uniesienie palców, aby upewnić się, że nie uciska się żeber.
Należy ustawić się pionowo nad klatką piersiową ratowanego, wyprostować ramiona i uciskać tak, aby obniżyć mostek do około jednej trzeciej głębokości klatki piersiowej.
W przypadku większych dzieci lub mniejszych ratowników łatwiej to będzie osiągnąć przy użyciu dwóch rąk ze splecionymi palcami.
8. Kontynuuj resuscytację do czasu:
-powrotu oznak życia u dziecka ( spontaniczny oddech, tętno, ruch ),
-przybycia wykwalifikowanej pomocy,
-wyczerpania własnych sił.
9.Jeśli resystutacja nie daje efektów należy rozpocząć defibrylacje:
1)Resuscytację krążeniowo-oddechową prowadzimy, aż do momentu podłączenia dziecka do defibrylatora AED.
2)Należy pamiętać o podłączeniu do defibrylatora elektrod pediatrycznych. Energia jaką powinny być defibrylowane dzieci od 1 do 8 roku życia jest dużo niższa i wynosi 50 J, dodatkowo zamieszczenie elektrod różni się od tego na klatce piersiowej dorosłego pacjenta – w przypadku dzieci jest to lokalizacja przednio-tylna. W sytuacji kiedy do NZK dojdzie u dzieci w wieku powyżej 8 lat lub w przypadku wagi ciała powyżej 25 kg, stosujemy elektrody jak u dorosłych.
3)Po podłączeniu defibrylatora do ciała małego pacjenta, nastąpi analiza rytmu serca. Do rytmów nadających się do defibrylacji poza hipoksją czyli niedostatecznym dotlenieniem organizmu przyczyniają się również: hipowolemia – niedostateczna ilość krwi spowodowana krwawieniami zewnętrznym lub wewnętrznym, hipotermia – obniżenie temperatury ciała poniżej 35 oC oraz różnego rodzaju zaburzenia elektrolitowe.
