Odpowiedź :
Odpowiedź:
1 Głównymi kolonizatorami Ameryki Północnej były Hiszpania, Francja i Wielka Brytania, lecz także inne kraje, takie jak Holandia, Szwecja, Rosja i Dania zaznaczyły swoją obecność na tym kontynencie. Początkowe wyprawy były finansowane ze środków prywatnych.
2 Kolonie angielskie w Ameryce Północnej
Ludność trzynastu angielskich kolonii, które powstały na wybrzeżu atlantyckim, charakteryzowała się ogromnym zróżnicowaniem narodowościowym i religijnym. Najliczniejszą, ale liczącą zaledwie 2/5 z 1,8 miliona ogółu ludności, grupą etniczną byli Anglicy. Bardzo liczni byli Irlandczycy i Szkoci. Spośród narodowości kontynentalnych najliczniej reprezentowani byli Niemcy i Szwajcarzy. W koloniach południowych liczną i ciągle rosnącą grupę stanowili sprowadzani siłą z Afryki Murzyni. Malała natomiast populacja Indian, którzy padali ofiarą polityki eksterminacyjnej białych przybyszów. Sytuacja demograficzna kolonii amerykańskich ulegała ciągle dynamicznym zmianom. Wpływała na to utrzymująca się na wysokim poziomie imigracja. Koloniści byli równie mocno zróżnicowani pod względem wyznaniowym. Wielu musiało opuszczać rodzinne strony ze względu na prześladowania religijne. Dominowali kalwini – stanowili 2/3 ogółu ludności. Na drugim miejscu byli anglikanie, a resztę stanowili luteranie, baptyści, katolicy i żydzi.
Zróżnicowanie gospodarcze po części wynikało z warunków naturalnych. W koloniach południowych rozwijały się plantacje ryżu i bawełny. Większość z nich stanowiła własność wielkich posiadaczy, którzy do pracy wykorzystywali czarnych niewolników. Bardziej na północ rozwijała się gospodarka farmerska, specjalizująca się w uprawie zbóż i kukurydzy oraz hodowli bydła i nierogacizny. Ważną dziedziną gospodarki w dalszym ciągu była istniejący od początku istnienia kolonii handel z plemionami indiańskimi. Wśród posiadłości angielskich swoim poziomem cywilizacyjnym wyróżniały się cztery kolonie wysunięte najbardziej na północ, nazywane Nową Anglią. Koloniści szybko zorganizowali sieć szkolną i utworzyli najstarszy amerykański uniwersytet – Harward College. Kwitło tu życie kulturalne, wydawane były gazety i książki, a mieszkańcy aktywnie uczestniczyli w życiu publicznym.
Kolonie różniły się między sobą ustrojem wewnętrznym, ponieważ każda z nich rozwijała się samoistnie, w innych warunkach społecznych i gospodarczych. W niektórych koloniach północnych niewolnictwo było zakazane, a w większości południowych stało się podstawą gospodarki. W jednych obowiązywała tolerancja religijna, podczas gdy w innych narzucano religię większości. Poważne różnice występowały również w sposobie zarządzania. W większości rządził mianowany przez króla gubernator, który skupiał w swoim ręku władzę wojskową i administracyjną. Niektóre kolonie wywalczyły sobie jednak znaczą autonomie.
3 deklaracja Stanów Zjednoczonych to akt prawny autorstwa m.in. Thomasa Jeffersona, uzasadniający prawo Trzynastu Kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej do wolności i niezależności od króla Wielkiej Brytanii, Jerzego III. Ogłoszona 4 lipca 1776 w Filadelfii, podczas II Kongresu Kontynentalnego. Deklaracja głosiła prawo do ustanawiania wszelkich aktów państwowych, wypowiadania wojny i zawierania pokoju przez dawne kolonie angielskie w Ameryce Północnej. Jej autorami, oprócz Jeffersona, byli John Adams i Benjamin Franklin. Sygnatariusze Deklaracji niepodległości zostali nazwani przez kolonistów Ojcami Założycielami. Deklaracja Niepodległości była pierwszym oficjalnym oświadczeniem na temat tego, czym powinien być rząd. Ponadto, miała ona charakter uniwersalny, była czymś więcej aniżeli prywatnym przesłaniem skierowanym do Wielkiej Brytanii, był to apel do całej ludzkości.
4 Tuż po wybuchu w trzynastu koloniach angielskich w Ameryce Północnej buntu przeciwko władzy metropolii działaniami powstańców zainteresowała się cała Europa. Ich walka spotkała się z życzliwym zainteresowaniem wielu tradycyjnych przeciwników Wielkiej Brytanii, którzy widzieli w tym zdarzeniu szansę na podkopanie jej pozycji. Z drugiej strony w Rzeczpospolitej wojna w Ameryce wzbudzała sympatię ze względu na to, że była ruchem wyzwoleńczym. Stąd też duże poparcie dla sprawy amerykańskiej i napływ polskich ochotników do Ameryki Północnej. Część z nich osiedlała się zresztą na tych terenach już wcześniej. Inni przybywali tu na emigrację po klęsce konfederacji barskiej, sporo żołnierzy zaś po prostu chciało pomóc nowemu narodowi wybić się na niepodległość.
Wśród grona Polaków walczących za Stany Zjednoczone należy wymienić szczególnie dwóch. Kazimierz Pułaski był byłym dowódcą konfederacji barskiej, który po jej klęsce udał się na emigrację i ostatecznie znalazł się w roku 1777 w Ameryce Północnej. Jest uważany za twórcę kawalerii amerykańskiej. Awansowany na generała brygady przez samego Jerzego Waszyngtona, pokonał m.in. Anglików w bitwie pod Charleston (10.05.1779). Zginął on jednak w czasie walk pod Savannach 11.10.1779 roku.
Wśród powstańców amerykańskich wyróżniał się również młody Tadeusz Kościuszko, który tam właśnie nabierał doświadczenia w prowadzeniu walk partyzanckich i wyzwoleńczych. Przybył na kontynent amerykański w roku 1776 i zajął się tam pracami inżynieryjnymi i saperskimi, budując m.in. fortyfikacje Filadelfii. Był też twórcą fortu w West Point. W uznaniu zasług Polaka Kongres Stanów Zjednoczonych przyznał mu stopień generała brygady i znaczne nadania ziemi. Wykorzystał jednak te środki do wyzwalania i edukowania niewolników, nie chcąc z nich korzystać osobiście.
Udział Polaków w wojnie o niepodległość był wielkim wkładem w ostateczne zwycięstwo Stanów Zjednoczonych i utworzenie nowego państwa w Ameryce. Czyny Polaków zaś zostały dobrze zapamiętane. Szczególnie wielkim poważaniem cieszy się w USA Kazimierz Pułaski, który ma tam nawet własne święto, połączone z wielką paradą (General Pulaski Memorial Day), w rocznicę jego śmierci. Również czyny Kościuszki są pamiętane jako wielki wkład do zwycięstwa w wojnie z Anglią.
5 są państwem federalnym w którym podmiotami federacji są stany. W kraju tym obowiązuje jako najwyższy akt prawny konstytucja z 1787 roku, będąca najstarszą spisaną konstytucją na świecie. Ustanawia ona klasyczny trójpodział władz, w których to jednak najszersze uprawnienia posiada prezydent (chociaż poszczególne instytucje władzy blokują się i ograniczają nawzajem, co ma zapobiec próbom zagarnięcia całej władzy przez jeden organ). Prezydent wybierany jest w wyborach powszechnych (wyborca wybiera skład Kolegium Elektorów – w większości stanów „zwycięzca bierze wszystko”, tzn. wszyscy elektorzy są za kandydatami zgłoszonymi przez zwycięzcę w danym stanie; elektorzy nie są związani z kandydatem, który ich wyznaczył – zdarzały się przypadki głosowania na innego kandydata). Prezydent tworzy rząd (nazywany administracją, gabinetem) i sprawuje ogólne kierownictwo nad polityką państwową. Dlatego też ustrój USA określa się jako prezydencjalizm. Parlament amerykański (Kongres) składa się z dwóch izb: niższej Izby Reprezentantów i wyższej Senatu, w których zasiadają w przytłaczającej większości członkowie tylko dwóch partii politycznych – Partii Demokratycznej i Partii Republikańskiej. Wybierani są oni w wyborach powszechnych, jako przedstawiciele (odpowiednio) jednomandatowych okręgów wyborczych (z ordynacją większościową) i stanów. Badaniem zgodności działania administracji rządowej z zasadami konstytucji zajmuje się Sąd Najwyższy.
