Rozwiązane

POMOCY? Polski daje najj​



POMOCY Polski Daje Najj class=

Odpowiedź :

Ofelia1996

Odpowiedź:

  • Cechy, które odróżniają oświecenie od baroku to:

-umiłowanie harmonii (nawiązanie do antyku) w malarstwie i architekturze

-racjonalny światopogląd

-empiryzm

-rozwijanie się ateizmu

-odejście od motywów religijnych w sztuce  

-uwzględnienie wyjątkowości człowieka

-rewolucja naukowa

-krytycyzm wobec organizacji

-sentymentalizm

-deizm

-humanizm

-rozwój tolerancji religijnej

Moim zdaniem najważniejsze cechy są związane z racjonalizmem, harmonią, krytycyzmem i humanizmem. Te elementy w największym stopniu odróżniają oświecenie od baroku i stanowią program ideowy epoki. Wskazują na to, jaki powinien być ,,nowy'' człowiek, który żyje w czasach rewolucji i ogromnych przemian społecznych oraz politycznych. To wstęp do odkrycia potęgi nauki i ludzkiego umysłu.

  • REFORMY DYDAKTYCZNE:

-założenie Collegium Nobilium

-założenie Szkoły Rycerskiej

-powstanie Komisji Edukacji Narodowej (reforma szkolnictwa, podręczników itp.)

-powstanie Towarzystwa Przyjaciół Nauk

-reformy szkół wyższych i kształcenie nauczycieli zgodnie z epoką

REFORMY KULTUROWE:

-wybudowanie Łazienek i Zamku Królewskiego

-wydanie ,,Monitora''

-wydanie ,,Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych''

-podwyższenie rangi stylu klasycystycznego

-powstanie Teatru Narodowego

-powstanie Biblioteki Załuskich

-słynne ,,obiady czwartkowe''

  • Stanisława Augusta Poniatowskiego określano tym mianem, gdyż z zaangażowaniem wspierał artystów i dbał o rozwój sztuki. Pod jego opieką przeprowadzono reformy i założono liczne placówki i organizacje. Król słuchał artystów, którzy podczas obiadów czwartkowych rozmawiali o wielu ważnych kwestiach. Dzięki teatrowi i bibliotece rozwijały się postawy patriotyczne i obywatelskie, a pomoc władcy sprawiła, że można było wydać czasopisma.
  • Przemiany społeczne i polityczne oraz odejście od zakorzenionych poglądów na religię i klerykalizm sprawiły, że ateizm stał się popularny. Człowiek oświecenia uważał, że to o sam stoi w centrum, a irracjonalna wiara w Boga kłóci się z empiryzmem i racjonalnym światopoglądem. Odrzucano pobożność i nietolerancję średniowiecza i baroku na rzecz rozwoju nauki i poznania rozumowego. Bóg nie był potrzebny w świecie, którym rządziły prawa ustanowione przez naturę i ludzi.
  • Różnica pomiędzy tymi gatunkami polega na tym, że satyry w przeciwieństwie do bajek:

-mogą zakładać zmiany na lepsze i posiadać optymistyczny finał

-ośmieszają konkretne grupy i osoby (np. szlachtę)

-są osadzone w konkretnych realiach społecznych lub politycznych

-nie mają uniwersalnego charakteru

-są bardziej rozbudowane

-częściej i w większym sięgają po ironię

-unikają alegorii

  • Wspólne cechy satyr i  bajek:

-dydaktyzm

-umoralnianie czytelnika

-piętnowanie wad

-chwalenie właściwych postaw

-krytyka obłudy i zachęta do doskonalenia cnót

-realizowanie hasła ,,bawić ucząc'

  • Satyra ,,Do króla'' ośmiesza zaściankowość i wady szlachty, która piętnuje zalety władcy. Elity, zbyt silnie zakorzenione w błędach i przeszłości, z oburzeniem spoglądają na wykształcenie, łagodność i młody wiek władcy. Nie rozumieją, że nie wolno stać w miejscu, ale należy wyciągać właściwe wnioski. Ich niezgoda na nowoczesność i ideały oświecenia spotyka się z krytyką autora.
  • Ironiczny charakter utworu opiera się na jego przewrotności i zaskakujących rozwiązaniach. Narrator w pierwszych wersach zapowiada, że jego satyra będzie piętnować wady władcy. Krytykuje jego pochodzenie i stan, z jakiego się wywodzi. W jego oczach młody wiek, wykształcenie i łagodność to powody do niepokoju, gdyż te cechy nie licują z powagą urzędu.  

Ironia przejawia się w tym, że wbrew pozorom narrator mówiąca szanuje króla, a nawet cieszy się jego zaufaniem. Tak naprawdę krytykuje szlachciców, którzy ulegli stereotypowym wyobrażeniom i kierowali się zaściankowymi poglądami. W ich oczach cnoty władcy stały się uchybieniami, a zazdrość przysłaniała im jego zasługi. Narrator drwi z ich krótkowzroczności i odcina się od ich słów  

  • Sakralizacja ojczyzny kształtuje patriotyczną postawę i jest wyrazem miłości podmiotu lirycznego, który traktuje Polskę z czcią. Utwór powstał już w trakcie rozbiorów, więc miał przypominać o obowiązkach wobec narodu i o dążeniu do wolności.  

Ukazanie ojczyzny jako świętości przypomina o jej szczególnej roli. Osoba mówiąca w wierszu uważa, że oddanie zdrowia i życia za naród jest zaszczytem i powinnością. Sakralizacja wzmacnia zdrowy patriotyzm i uszlachetnia uczucia oraz zagrzewa do walki.

  • W tekście zastosowano dialektyzację (stylizację gwarową).

Wyjaśnienie:

Inne Pytanie