Odpowiedź:
znany też do XVII w. jako fuga, to najstarsza technika polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej, która polega na tym, że melodię głosu prowadzącego czy też tematu (guida, później proposta, dux), imituje (powtarza) odpowiedź (conseguente, riposta, comes) w drugim i ewentualnie kolejnych głosach. Imitacja może być wprowadzona w poszczególnych głosach z opóźnieniem jednakowym lub różnym, albo – w szczególnych wypadkach – bez opóźnienia. Kanon to również nazwa utworu opartego na tej technice[1].
Głosy imitujące melodię mogą powtarzać ją bez żadnych zmian (kanon w unisonie lub oktawie w ruchu prostym, bez zmian rytmicznych – najbardziej pierwotna i najprostsza forma kanonu), ale mogą być też w różny sposób przekształcane według ścisłych reguł kontrapunktycznych. Zgodnie z tym wyróżnia się kanony
Wyjaśnienie:
