Odpowiedź:
impresjonizm «kierunek w kulturze europejskiej, którego główną zasadą było utrwalanie ulotnych wrażeń artysty»
Muzyczny impresjonizm rozwijał się na przełomie XIX i XX wieku. Jego założenia nie odbiegają znacznie od podstawowych zasad impresjonizmu malarskiego i poezji symbolistów. Charakterystyczne dla muzyki są: wrażliwość na kolor, walory brzmieniowe utworu, próba oddania nastroju, chwilowego obrazu, ulotnych scen, zaznacza się programowość. Wszystko to prowadzi do przemian harmonicznych. Impresjoniści nie poruszają się już w sztywnym systemie dur-moll, ale zdecydowanie korzystają z wszelkich możliwych tworów brzmieniowych- jednocześnie wykorzystując wszystkie zdobycze harmoniczne historii muzyki (skale modalne, całotonowe, pentatonikę, konsonanse, dysonanse) i przy żadnym z nich nie zatrzymując się na stałe, w ogóle nie stwarzać choćby wrażenia podporządkowywania się jakimkolwiek zasadom. Ideą nadrzędną jest WRAŻENIE. Muzycy tego okresu poszukują drogi do jak najefektywniejszego wykorzystania zespołów instrumentalnych, różnicują fakturę utworów, artykulację, dynamikę, maksymalnie korzystają z indywidualnego brzmienia każdego instrumentu i na szeroką skalę eksperymentują z kolorystyką. Nie istnieją żadne ścisłe formy. Impresjoniści porzucają klasyczne ramy form muzycznych i zdecydowanie rozluźniają również te romantyczne. Najwybitniejsi przedstawiciele impresjonizmu muzycznego to: Claude Debussy, Maurice Ravel, Karol Szymanowski. Znamiona impresjonizmu nosi twórczość: P. Dukasa, O.Respighiego, A.Roussela i innych.
Przedstawiciel: Claude Debussy, dzieło: Clair de lune
ekspresjonizm «kierunek w literaturze i sztuce początku XX w. traktujący dzieło jako subiektywny wyraz spotęgowanych przeżyć artysty»
Dodekafonia – technika kompozytorska w muzyce współczesnej oparta na skali dwunastodźwiękowej, sformułowana na początku XX wieku przez Arnolda Schönberga i stosowana przez kompozytorów tzw. drugiej szkoły wiedeńskiej.
