Odpowiedź:
Przebieg powstania styczniowego można podzielić na trzy główne etapy. Pierwszy z nich, trwający do marca 1863 roku, polegał na uzyskaniu przez powstańców podstawy operacyjnej, umożliwiającej im rozwinięcie działań o charakterze partyzanckim. Podczas drugiego etapu (marzec-wrzesień 1863) dowódcy zrywu niepodległościowego wstrzymali ofensywę w nadziei uzyskania pomocy z zewnątrz (mocarstw zachodnich). Z kolei podczas trwania trzeciego cyklu powrócono do koncepcji walki partyzanckiej. Miało to ogromne konsekwencje dla dalszego przebiegu działań wojennych, które trwały w niektórych miejscach aż do 1865 roku.
W powstaniu styczniowym brało udział – jak się na ogół przyjmuje – około 150000 żołnierzy polskich. Rosjanie dysponowali znacznie liczniejszym wojskiem. Polacy byli w stanie jednorazowo wystawić do boju maksymalnie 30000 ludzi, którzy byli znacznie gorzej wyszkoleni, uzbrojeni i wyposażeni od Rosjan.
Formacje powstańcze tworzyły głównie oddziały piechoty. W walkach uczestniczyła również jazda, jednak nie odegrała ona większej roli w powstaniu. Ta sama uwaga dotyczy również artylerii czy innych formacji militarnych. Tak naprawdę Polacy wykorzystywali w czasie bojów spotkaniowych z przeciwnikiem armaty zdobyczne. Fakt ten dobitnie pokazuje, iż uzbrojenie powstańców kształtowało się na bardzo niskim poziomie. Tak jak w dobie insurekcji kościuszkowskiej (1794), tak i teraz uznanie zdobyły oddziały kosynierów, a więc chłopów, których podstawowym orężem były kosy. Jak wskazują historycy wojskowości, wartość bojowa kosynierów była szczególnie duża podczas ataku.
W powstaniu styczniowym walczyli przeważnie ochotnicy, którzy wstępowali w szeregi tzw. partii powstańczych. Na czele takiej partii stał komendant; podlegał on bezpośrednio rządowi powstańczemu i wyższemu dowództwu. Partie powstańcze działały na ogół w odosobnieniu, dostosowując taktykę walki do warunków terenowych. Powstańcy często uciekali się do stosowania zasadzek, w związku z czym odnotowali na swoim koncie spore sukcesy.
Wyjaśnienie:
Liczę na naj
Odpowiedź:
Wybuchło 22 stycznia 1863 roku dlatego nazywało się styczniowe. Sytuacja powstańców od początku była zła. Byli osłabieni branką i nie zadbali o współpracę z działaczami emigracyjnymi i do tego brakowało im broni nie zapominając że trwała zima która powstaniu nie sprzyjała. Jakby tego było mało Rosjanie zgromadzili około 100-tysięczną armię, dobrze wyposażoną i wyszkoloną. Pierwszym dyktatorem powstania został Ludwik Mierosławski a centralnym ośrodkiem władz został Rząd Narodowy w Warszawie. Obszar walk objął obszar Królestwa Polskiego, Białorusi i Litwy a z zaboru austriackiego i pruskiego przybywali ochotnicy jak i dostarczano broń i amunicję. W marcu 1863 roku dyktatorem powstania został Marian Langiewicz, jednak już tydzień po tym wydarzeniu musiał uciekać do zaboru austriackiego i tam złożyć broń. Polacy dzięki wojnie partyzanckiej wygrywali w mniejszych potyczkach ale w większych starciach nie mieli szans. Kiedy sytuacja wyglądała już tragicznie władzę nad powstaniem przejął CAŁY NA BIAŁO ROMUALD TRAUGUUUUUUUUUUUTT(przepraszam). Dzięki jego zaangażowaniu i zmianom organizacyjnym powstańcom udało się przetrwać zimę. Jednak pomimo wielkiego wysiłku siły powstańców z dnia na dzień podupadały a sytuacji nie polepszyło choćby rozbicie oddziału Józefa Hauke-Bosaka na Kielecczyźnie. Porażką zakończyła się też próba włączenia chłopów do powstania ponieważ 2 marca 1864 roku car wydał ukaz o uwłaszczeniu chłopów. Na dobitkę w kwietniu aresztowany został Romuald Traugutt który został rozstrzelany. Powstanie pozbawione tak dobrego przywódcy zaczęło gasnąć aż w końcu wiosną 1865 roku skapitulował ostatni powstańczy oddział księdza Stanisława Brzóski.
Wyjaśnienie: