Odpowiedź:
Trufle (Tuber spp.) należą do grzybów workowych (Ascomycota). Trufle mają wyjątkową cechę, która odróżnia je od innych popularnych grzybów. Rosną pod ziemią (na głębokości 10-20 cm), co jest wynikiem adaptacji do warunków środowiskowych, bowiem lepiej znoszą suszę. Ich podziemne owocniki posiadają postać bulwy pokrytej grubymi brodawkami. Wnętrze jest solidne, białe, marmurowe z czarno-białymi, białymi żyłami, które zwykle promieniują od podstawy. Dojrzałe trufle wydzielają zapachy i emitują lotne związki organiczne oraz feromony, które przyciągają dzikie zwierzęta. Trufle tworzą mykoryzę (symbiozę) m.in. z dębem, bukiem, lipą, grabem, sosną czarną, osiką i leszczyną.
Grzyby te występują w różnych odmianach. Wiemy, że w Europie występuje około 25 gatunków trufli, z których bardziej znane, to trufle białe, szaro-białe, letnie, zimowe, czarne, czarne gładkie. Trufle są domeną Morza Śródziemnomorskiego, głównie Francji, Włoch i Hiszpanii. W Polsce trufle występują na niewielu stanowiskach. W naszych rodzimych lasach znaleźć możemy głównie truflę letnią, zimową, wielkozarodnikową, wglębioną i białawą. Niestety próżno u nas szukać trufli białej, która jest najbardziej ceniona ze względu na swój smak i wartości odżywcze. Istnieje jeszcze więcej odmian i podgatunków, ale nie wszystkie nadają się do spożycia. Warto wspomnieć, że w naszym kraju trufle są pod ochroną i nie wolno ich zbierać.
Historia trufli
Z badań naukowych wiemy, że trufle były na Ziemi znacznie wcześniej niż ludzie, prawdopodobnie między 360 a 280 milionów lat temu. W okresie paleozoicznym dzięki chrząszczom zarodniki zaczęły rozprzestrzeniać się po całym świecie. Niektóre skamieliny (Tuber Spinoreticolatum) zostały odkryte w Ameryce Północnej, a jedna bardzo szczególna została znaleziona we Włoszech (region Piemontu) i żyła w uśpieniu przez 300 milionów lat!
Po kątem spożywczym trufle doceniane były już 3600 lat temu. Grecy i Rzymianie używali ich do celów terapeutycznych, uznając, że dają zdrowie ciału i duszy. Starożytni Egipcjanie bardzo chętnie spożywali trufle pokryte gęsim tłuszczem. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego o truflach przypomniano sobie dopiero w średniowieczu, gdzie kojarzone były z diabelską mocą. Bywały one czasem nazywane „opłatami czarownic” i przez stulecia niewiele osób je spożywało lub sprzedawało. Ponownie do łask wróciły w renesansie, kiedy do Europy zawitała moda na wszystko co egzotyczne. Ludwik XIV pchnął je na czoło najbardziej szanowanej potrawy w Europie. Król był zafascynowany naturą trufli i postanowił je uprawiać, co niestety się nie powiodło. W połowie XIX wieku nastąpił truflowy boom. Ten wiek obfitości i bogactwa nie trwał długo. Po I wojnie światowej wiele obszarów wiejskich uległo dramatycznemu zniszczeniu. Dziś trufle są wciąż rzadkim przysmakiem, zarezerwowanym na wyjątkowe okazje.
