epitetu
zimny głaz
cienie zmarłych
ślepa noc
metafory
i świat zadumał się w tej chwili…
i noc wieczystą mieli jedną
nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!
uosobienia
I nie wiedziała ślepa noc
dwunasty młot do jedenastu innych rzecze
kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
powtórzenia
Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
I dzwoni wprzód! I dzwoni wspak!
I nigdy dość, i nigdy tak,
anafory
I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie…
I dzwoni wprzód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?
I nigdy dość, i nigdy tak, jak tego pragnie ów, co kona!…
I znikła treść — i zginął ślad — i powieść o nich już skończona!
wykrzyknienia
Boże mój! — nie wypuściły młotów z dłoni!
I znikła treść — i zginął ślad — i powieść o nich już skończona!
Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
pytania retorycznego
I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?
Czemuż innego nie ma świata?
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
