Odpowiedź:
Historia Polski (do 1138) – w okresie do 1138 roku na ziemiach między Odrą i Bugiem powstało scentralizowane państwo rządzone przez dynastię Piastów, od przełomu X i XI wieku nazywane Polską.
Jan Matejko, Zaprowadzenie chrześcijaństwa, 1889
Organizacja państwa pierwszych Piastów (Lestek, Siemomysł) rozpoczęła się około II ćwierci X wieku na Pojezierzu Wielkopolskim poprzez budowę wielkich grodów, m.in. po 860 roku w Gieczu[1], Poznaniu, Ostrowie Lednickim; pierwszy gród w Gnieźnie został wzniesiony w latach 940–941[2].
W 966 roku jego pierwszy historyczny władca, Mieszko, przyjął chrzest. Zarówno on, jak i jego następcy prowadzili wojny ze Świętym Cesarstwem Rzymskim, Czechami i Rusią Kijowską, a także ze Słowianami zachodnimi osiadłymi między Odrą a Łabą. Największy zasięg terytorialny państwo osiągnęło za czasów Bolesława Chrobrego, który zajął Pomorze, Milsko, Łużyce, Morawy, Grody Czerwieńskie, Słowację, a przejściowo także Czechy. Wczesne powstanie gnieźnieńskiej metropolii kościelnej (około roku 1000; dla porównania: biskupstwo w Pradze uzyskało status archidiecezji w roku 1344), w rezultacie starań Bolesława Chrobrego przy poparciu cesarza Ottona III, miało kluczowe znaczenie dla przetrwania wczesnośredniowiecznej monarchii Piastów, jak i dla zjednoczenia królestwa po okresie rozbicia dzielnicowego.
W późniejszym czasie krajem kilkakrotnie wstrząsały spory wewnętrzne, które dwukrotnie – za czasów Mieszka II i Kazimierza Odnowiciela prowadziły do rozkładu instytucji państwowych. Spory wewnętrzne dotyczyły między innymi wprowadzanego feudalizmu i chrześcijaństwa, doprowadzając w 1037 r. do wybuchu powstania ludowego Opisywany okres skończył się panowaniem Bolesława Krzywoustego. Władca ten ponownie objął zwierzchnictwem Pomorze, a następnie wobec niepowodzenia swojej polityki węgierskiej zdecydował się zostać lennikiem cesarskim. Przed śmiercią wydał ustawę sukcesyjną, która zapoczątkowała w Polsce okres rozbicia dzielnicowego.