Rozdział 7
Dzieci pędziły przez pustynię. W pewnej chwili Staś poprosił Nel, by ściągnęła rękawiczkę i rzuciła ją za siebie. Chłopiec nie powiedział jeszcze dziewczynce o porwaniu, chciał jednak zostawić za sobą ślady, żeby pogoń łatwiej ich mogła odnaleźć. Mała Nel bardzo się jednak zaniepokoiła i ciągle pytała, kiedy wreszcie spotkają tatusiów. Dopiero po kilku godzinach uciążliwej jazdy Beduini zdecydowali się na postój. Wybrali ukryty wśród skał wąwóz i zsiedli z wielbłądów. Staś posadził Nel na grubym kocu i obserwował porywaczy. Chamis układał właśnie stos suchych roślin, aby rozpalić ognisko.
Nagle w świetle płomieni pojawiła się wykrzywiona twarz Gebhra trzymającego w ręku małą rękawiczkę. Na pytanie, kto ją zgubił senna Nel odpowiedziała, że to jej rękawiczka. Wtedy Gebhr mocno uderzył dziewczynkę. Staś natychmiast rzucił się na Beduina i udało mu się go przewrócić. Gebhr był jednak dużo silniejszy od chłopca. Szybko wstał i zaczął okładać Stasia korbaczem, grubym batem arabskim. Chłopca obronił Idrys, który zapowiedział Gebhrowi, że jeśli jeszcze raz uderzy któreś z dzieci, sam też zostanie wychłostany. Beduini wiedzieli, że ich misją powiedzie się tylko wówczas, kiedy dowiozą dzieci żywe do Mahdiego. Liczyli na wdzięczność ,,proroka" i hojną nagrodę. Stasiowi udało się uspokoić płaczącą Nel. Postanowił namówić Bediunów, by odwieźli ich do ojców z zamian za bogaty okup. Porywacze nie zgodzili się na to, wierzyli że przewiezienie dzieci Mahdiemu zapewni im drogę do raju. Chłopiec stracił wszelką nadzieję. Kiedy wszyscy już spali, zaczął się gorąco modlić.
Mam nadzieję, że pomogłam : )
