Krajobraz jaki rozciąga się za oknem mojego pokoju jest prawie pokryty śniegiem. Widoczne są nieliczne czarne plamy ,ale i one zostały przyprószone delikatnym śniegiem. Las ,który znajduje się niedaleko jest ciemny i straszny,widać tylko nieliczne świerki ,które swoim kolorem rozjaśniają ten ponury widok. Pola i łąki leżące pomiędzy lasem wyglądają jak zamarznięte wielkie jezioro,śnieg leży tu równo tworząc jakby taflę,z pod której wystają gdzie nie gdzie kępki roslinnosci,a zamarznięta ziemia w niektórych miejscach tworzy fale. Wygląda to dość ciekawie. Jedyny ślad świadczący o tym ,że nie jest to jednak woda,to kręta ,wijącą się polna droga,na której widać koleiny ,które zrobiły przejeżdżające ciągniki. Na łąkach gromadzą się ptaki,często słyszę klangor żurawi,bardzo miły dla ucha oraz świergot innych mniejszych ptaków. W niedalekiej odległości obok lasu stoi pokaźnej wielkości ambona,na której dość często widzę pana leśnika ,który obserwuje zwierzęta, ponieważ dość często na tych polach pojawiaja się dziki,sarenki,a czasami wilki. Przez pola przechodzą też słupy elektryczne pokaźnych rozmiarow, które wyglądają jak roboty z filmów science-fiction. Z okna widzę też dość długi i szeroki rów na którego brzegach po obu stronach rosną wierzby,latem są bardzo piękne,ale teraz są smutne. Dalej widać zabudowania gospodarcze mojego sąsiada,a z boku na wybiegu brykają Siwek i Baskid,dwa piękne konie,które często korzystają z tej formy zabawy. Bardzo lubię wtedy na nie patrzeć,są takie zabawne. Na parapecie mojego okna często spotykam kocura Tośka ,sąsiadów ,który upodobał sobie moje okno,wyleguje się i dość głośno mruczy,słyszę go czasami przez okno. Widok o tej porze roku nie jest może piękny,ale i tak można znaleźć cos co przykuje oko.,ale gdy przyjdzie wiosna,lato krajobraz ten zmienia się diametralnie. Ale i tak bardzo lubię widoki z mojego okna,dzięki temu wiem ,że mamy pory roku ,która charakteryzują się swoim charakterystycznym urokiem.