W roku 1917 daleko jeszcze było do zakończenia wielkiej wojny. Pomimo wielkich strat obie strony zachowywały jeszcze pełne zdolności do prowadzenia walki. Nawet Niemcy, którzy po nieudanej ofensywie w 1914 roku i późniejszych atakach mających powalić Francję znajdowali się w defensywie, mieli ciągle dostateczną siłę na powstrzymywanie wojsk Ententy. Z powodu położenia geograficznego ich sytuacja była jednak znacznie gorsza od sytuacji przeciwników. Głównym problemem były przede wszystkim trudności z morskim transportem materiałów wojennych ze świata do Niemiec, ponieważ na morzu Ententa miała całkowitą przewagę, a potężne niemieckie okręty nawodne stały w portach.
Niemieckie okręty podwodne – niedoceniane w innych państwach – były jedyną siłą, która mogła zadać sprzymierzonym poważne ciosy na morzu. Problem stanowiło jedynie obowiązujące prawo międzynarodowe, które zakazywało atakowania statków handlowych bez wcześniejszego uprzedzenia. Główną rolę w egzekwowaniu tego prawa grały Stany Zjednoczone, które po dwóch takich przypadkach, kiedy to zostały zatopione Lusitania i Sussex z amerykańskimi obywatelami na pokładzie, zagroziły, że zerwą stosunki dyplomatyczne z Niemcami. Te zaś nie mogły sobie na to pozwolić, ponieważ w tym czasie neutralna jeszcze Ameryka zaopatrywała w niezbędne materiały obie strony konfliktu. Pomimo swojej siły okręty podwodne aż do roku 1917 nie były w stanie w pełni wykorzystać swojego potencjału.
Zmieniająca się sytuacja strategiczna i coraz większe trudności z zaopatrzeniem płynącym przez Atlantyk do Niemiec zmusiły władze niemieckie do podjęcia decyzji o rozpoczęciu nieograniczonej wojny podwodnej. Oznaczało to, że zatapiane będą wszystkie statki i okręty bez względu na port wypłynięcia i przeznaczenia, a także bez względu na banderę. Głównym orędownikiem takiego rozwiązania był szef sztabu admiralicji (Admiralstab), admirał Henning von Holtzendorff, który argumentował, że wojna musi zostać zakończona do jesieni 1917 roku, bo w innym wypadku sytuacja gospodarcza pogorszy się na tyle, że dalsze prowadzenie walki będzie niemożliwe.
Także państwa Ententy poszukiwały drogi do jak najszybszego zakończenia wojny. Trzyletnie zmagania niemal całkowicie wyczerpały zasoby Francji, która w późniejszym okresie funkcjonowała głównie dzięki pomocy z Wielkiej Brytanii. Co prawda posiadane siły wystarczały do prowadzenia wojny pozycyjnej, ale wszelkie ataki kończyły się niepowodzeniami i ogromnymi startami w żołnierzach. Nadzieją dla aliantów na przełamanie impasu było przystąpienie do wojny Stanów Zjednoczonych – państwa o wielkim potencjale przemysłowym i niemal niewyczerpanych zasobach ludzkich.
