Odpowiedź:
1 szlachta kłuciła się między sobą,panowała wrzawa, ciągle było słychać krzyki i protesty
2Władysław Siciński
3 Marszałek sejmu, podczaszy lwowski Andrzej Maksymilian Fredro, nie spostrzegł początkowo całego zdarzenia i kontynuował zbieranie deklaracji od poszczególnych województw w sprawie prolongaty. Po pewnym czasie posłowie powołali się na protest Sicińskiego i zażądali przerwania obrad. Na sali zapanowała konsternacja, ale pod naciskiem króla obrady przedłużono do 11 marca. W tym dniu sejm miał kontynuować pracę, ale pod warunkiem powrotu protestującego posła i wycofania przez niego sprzeciwu. Władysław Siciński nie powrócił, a posłowie musieli się rozejść do domów.
4 Szlachta nie dostrzegła zagrożenia w tym, że liberum veto uzyskało moc prawnego precedensu, co mogło wynikać z dość powszechnie podzielanego przez członków szlacheckiego stanu przekonania, że najważniejszym celem ich politycznego zaangażowania powinno być niedopuszczenie do zmiany ustroju Rzeczypospolitej, aż po ostatnie dziesięciolecia jej istnienia uznawanego za najlepszy. Przez długi czas większość szlacheckiej braci, skupionej na sprawach własnych i lokalnych, podlegająca oddziaływaniu propagandy magnackiej, mogło w liberum veto widzieć skuteczny instrument, pozwalający do zmian ustrojowych nie dopuszczać. Nie należy jednak przeceniać roli narzędzia, nawet tak niebezpiecznego jak liberum veto. O jego użyciu decydowali ludzie. Rozwój czy kryzys wspólnot państwowych w głównej mierze zależy od postaw rządzących i obywateli danego kraju oraz sił zewnętrznych. Protesty Karola Chreptowicza i Józefa Wybickiego nie zdały się na nic, gdy haniebny sejm w 1768 roku zaakceptował utratę suwerenności, czyniąc z władców rosyjskich gwarantów tak zwanych praw kardynalnych. Podobnie protesty Reytana i kolegów nie zapobiegły zatwierdzeniu pierwszego rozbioru przez sejm 1773 roku.
Z biegiem lat liberum veto ewoluowało, stając się ostatecznie groźną bronią w ręku różnych obozów szlacheckich. Jeżeli Sejm był zrywany przez veto, to żadna z jego ustaw nie mogła być wprowadzona w życie. Z tego też powodu magnaci zaczęli opłacać lub zmuszać zależnych od siebie posłów z biedniejszej od siebie szlachty, by ci zrywali sejmy, na których podejmowano ustawy opracowane przez przeciwników politycznych bądź godzące w interesy magnaterii. Pierwsze zerwanie sejmu przez liberum veto miało miejsce w 1669. Szczytowym okresem używania veta do zrywania obrad było panowanie Augusta III Sasa, gdzie sejm był praktycznie sparaliżowany przez ciągłe zrywanie prowokowane przez różne frakcje magnackie. W zasadzie jednym z niewielu sposobów na uniknięcie liberum veto było zawiązywanie sejmów skonfederowanych, gdzie nie miało ono mocy.
Walki z liberum veto podjął się Stanisław August Poniatowski, starając się ograniczyć jego moc w czasie reform sejmu konwokacyjnego w 1764 roku. Jednakże już kilka lat później liberum veto stało się jednym z praw kardynalnych, a przez to nienaruszalnych (uchwalono to na sejmie repninowskim w 1767). Ostatecznie liberum veto zniosła dopiero Konstytucja 3 Maja.