W średniowieczu początkowo obowiązywała zasada, że państwo jest prywatną własnością władcy.
Najpotężniejszym seniorem był król (cesarz).
Książęta i biskupi jako jego wasale składali mu hołd i przysięgę wierności w zamian za dobra ziemskie, czyli lenna.
Władcy nadawali rycerstwu i duchowieństwu liczne szczególne prawa zwane przywilejami, np. zwolnienie od podatków czy własne sądy.
Średniowieczne społeczeństwo dzieliło się na stany czyli grupy ludności zróżnicowane pod względem praw, obowiązków, zamożności i obyczajów.
Na szczycie drabiny feudalnej znajdowało się rycerstwo i duchowieństwo.