Odpowiedź :
Eliza orzeszkowa była pisarką, publicystką i działaczką społeczną. Urodziła się 6 czerwca 1841 w Miłkowszczyźnie koło Grodna jako Eliza Pawłowska, córka zamożnych ziemian. Odebrała konwencjonalne wychowanie domowe, później przebywała na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, gdzie poznała Marię Wasiłowską, później Konopnicką. Ich przetrwała do końca życia Elizy. Bardzo młodo została wydana za mąż z woli rodziców. W 1858 poślubiła Piotra Orzeszkę. Małżeństwo nie było udane, ale pobyt w Ludwinowie stał się dla przyszłej pisarki pierwszą okazją do zaangażowania w życie społeczne. Orzeszkowa zaangażowała się po stronie rozwiązań demokratycznych przeciwko egoizmowi posiadaczy - ku niezadowoleniu męża, na którym jednak wymogła zgodę na prowadzenie szkoły dla dzieci wiejskich. Działalność społeczną kontynuowała po wybuchu powstania styczniowego. Po powstaniu styczniowym, majątek męża został skonfiskowany, on sam - zesłany do guberni permskiej. Orzeszkowa wróciła do rodzinnej Miłkowszczyzny. Później unieważniła swoje małżeństwo i związała się ze Stanisławem Nahorskim, choć oficjalnie poślubiła go dopiero w 1894. Od 1869 mieszkała w Grodnie. W latach 1879-82 przebywała w Wilnie, gdzie była współwłaścicielką księgarni wydawniczej publikującej książki, kalendarze itd. Władzom carskim nie podobała się ta działalność. Wydawnictwo zamknięto, a pisarkę skazano na przymusowe osiedlenie w Grodnie. W 1905 i 1909 proponowano kandydaturę Orzeszkowej do nagrody Nobla. W 1906 otrzymała nagrodę im. F. Kochmana. Zmarła 18 maja 1910 w Grodnie i tam została pochowana.
