Odpowiedź:
Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!
Postaci twojej zazdroszczą anieli,
A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!
W tych właśnie słowach Gustaw wspomina swoja ukochaną. Wypowiada się na temat kobiet w ogóle, w duchu romantyzmu. Kobieta to piękne stworzenie, anielskie, ale potrafi również ukazać swą stronę piekielną, która niszczy i przyprawia wielkie cierpienie. Jak mówi zrozpaczony bohater:
A ty sercem oziębłym, obojętną twarzą,
Wyrzekłaś słowo mej zguby
I zapaliłaś niecne ogniska(...)
Zabiłaś mię, zwodnico! Nieba Cię ukarzą.
Do tego stanu doprowadził Gustawa wielka i niespełniona miłość. Jego żal przemienił się w złość i chęć zemsty, kiedy zobaczył wesele swej wybranki. Przyglądał się jej przez okno w pałacu, gdzie odbywał się bal. Zanim w szaleńczym amoku, zanim zabił siebie, planował wielką rzeź na zaręczynach Maryli.
Wyjaśnienie: