Historia zakonu karmelitańskiego rozpoczyna się w XIII wieku, w Palestynie, na wzgórzach Karmelu. Ten łańcuch górski najwyższymi wzniesieniami sięga około 550 m. Wcinając się w morze tworzy zatokę, na której przeciwległych krańcach usytuowane są dwa starożytne miasta: Hajfa i Akko. To drugie, w okresie wypraw krzyżowych, było stolicą feudalnego Królestwa Jerozolimskiego. Odwołując się do postaci proroka Eliasza i Maryi, łacińscy pustelnicy, przybyli tutaj w czasie wypraw krzyżowych z Europy zachodniej, rozpoczynają formować wspólnotę, której Kościół nada oficjalną nazwę: Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Kim byli? Część z nich pochodziła z grona pustelników - pielgrzymów, którzy ślubowali pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Inni wywodzili się z grona krzyżowców. Po ustaniu krwawych walk i unormowaniu się sytuacji politycznej, religijnej i ekonomicznej, niektórzy rycerze odkładali na bok zbroję i miecz, aby rozpocząć duchową walkę. W większości byli to ludzie prości i niewykształceni, których łączyło pragnienie życia w samotności wypełnionego modlitwą, pokutą i pracą ręczną.
