Skawiński był sumienny, pracowity i obowiązkowy. Prawie nie opuszczał latarni, z którą bardzo się zżył. Uważał latarnię za swój dom, najpewniejsze schronienie, które daje poczucie bezpieczeństwa, chroni przed złem i zdradą. Był też pogodnym człowiekiem i nigdy nie tracił wewnętrznego spokoju. Autor pisze o swoim bohaterze: "Było w nim jeszcze i to dziwnego, że po tylu zawodach zawsze był pełen ufności i nie tracił nadziei, że jeszcze wszystko będzie dobrze". Naczelną cechą charakteru Skawińskiego była niewątpliwie uczciwość. To ona nakazywała bohaterowi rzucać się w wir walki o wolność i sprawiedliwość. Nią kierował się w kontaktach z ludźmi, bywał nawet zbyt łatwowierny - pewnie dlatego został okradziony przez nieuczciwego wspólnika.