Pewnego razu – jak zwykle – pozostawiłam Persefonę wraz z nimfami nad brzegiem Oceanu. Gdy długo nie wracała zaczęłam się niepokoić. Szukałam wszędzie, pod każdym krzakiem, we wszystkich gajach i gąszczach aż dowiedziałam się, że moje jedyne szczęście i pociecha została porwana przez straszliwego boga podziemi Hadesa! To przez ten kwiat, pomyślałam, nieposłuszna Kora go tknęła, a mówiłam jej, żeby trzymała się z dala od narcyzów. Cóż miałam robić? Została mi tylko ostatnia deska ratunku. Zrozpaczona wdałam się z Hadesem w pertraktacje i wyobraźcie sobie co zaproponował ten nikczemnik! Powiedział, że będzie mi ją zwracał tylko na pół roku! Odtąd sześć miesięcy spędzałam w samotności i rozpaczy, a drugie sześć szczęśliwie z moją córką, którą jak każda matka kochałam nad życie.
