Wyjaśnienie:
dlatego , ze Mickiewicz stworzył wspaniały świat dawnego obyczaju, malowniczą scenerię polskiej szlachty dziewiętnastowiecznej. Jest to prawdziwy raj dla miłośników dawnych historii, klimatu zamierzchłych czasów, kiedy damy nosiły długie suknie i kapelusze, a panowie usługiwali im przy stole. Mickiewicz przedstawia starce obyczaje, które dziś są tylko ciekawostką historyczną, i choć zupełnie nie przystają do naszej rzeczywistości budzą nostalgie za czasami,, kiedy wieczory spędzano na rozmowach, kiedy wierzono w szlachetność i poświecenie. Może komuś wyda się to romantyczna bzdurą, opowiadaniem bajek, ale bajki też są potrzebne tak jak wiara w to, ze się spełniają. Dziś przywykliśmy raczej do sceptycyzmu, wielkie ideały brzmią nam fałszywie, słowa o miłości do ojczyzny wydają się dziwne, przesadzone. Tym bardziej warto zajrzeć na karty książki, gdzie ideały po prostu istnieją, gdzie się w nie wierzy i wyznaje. Gdzie młodzieniec najpierw rusza na wojnę, by dowieść swej wartości, a dopiero potem prosi pannę o rękę.
Mickiewicz pisał swoje dzieło z myślą o swoim, a także następnych pokoleniach, o tych, którzy nie pamiętają wolnej ojczyzny, pisze, by przekazać im ideę narodowe, by uwiecznić piękną ojczystą mowę. Jego rola przypomina tu Falbana z "Konrada Wallenroda", starego wajdelotę, który przypomina młodemu Litwinowi jaka był jego ojczyzna. Ko9nrad Wallenrod wychowywał się od dziecka w zakonie krzyżackim, łatwo mógł zapomnieć o swojej tożsamości narodowej, dlatego Falban przypomina mu o niej w dawnych opowieściach litewskich. Podobnie czyni Mickiewicz, chce by dawny obyczaj nie uległ zapomnieniu, by trwał w pamięci potomnych. Opisuje więc Litwę taką, jaką ją pamiętał, Litwę przywiązaną do dawnych tradycji.