Odpowiedź :
Młoda Polska to epoka prymatu poezji. Na szczycie hierarchii rodzajów literackich stała liryka. Dlatego też w okresie tym rzesza artystów była niezwykle liczna. W poezji najwcześniej wyraziły się charakterystyczne dla przełomu wieków postawy światopoglądowe. W poezji młodopolskiej pojawiały się odwieczne motywy tj. opisy pejzażu, uczuć, refleksje nad pięknem, ale także kruchością i przemijaniem świata, zaduma nad ulotnością ludzkiego życia itp. Pojawiły się jednak także motywy specyficzne dla epoki. Były to przede wszystkim objawy uczuciowości modernistycznej. W określeniu tym mieszczą się wszystkie deklaracje poczucia kryzysu kultury, zwątpienia i niewiary w systemy filozoficzne i doktryny religijne, wyrazy pesymizmu i rozpaczy, świadomości, że życie społeczne, kultura i cywilizacja Europy chylą się ku upadkowi. Z poczucia załamania się kultury europejskiej brało się zainteresowanie innymi cywilizacjami, w szczególności Orientem. Poezja końca wieku wyrażała odrazę do wielkiego miasta jako siedliska zła i grzechu. Tłum mieszczański stał się głównym wrogiem wrażliwej i cierpiącej jednostki ludzkiej. Cierpienie bowiem stało się głównym tematem liryki modernistycznej. Moderniści wieścili w poezji dekadenckie przekonanie o upadku ideałów, tematem swych utworów czynili smutek, rozpacz i odrazę życia. Wskazywali także rozmaite sposoby stłumienia bólu istnienia: zmysłową miłość, nirwanę, znieczulenie cierpiącej duszy alkoholem lub narkotykami. Jedynym skutecznym środkiem jest jednak jedynie sztuka. Dla wyrażenia tej uczuciowości epoka wykształciła swoisty zasób środków wyrazu: Zasada anologii (odpowiedników) – zakładała jedność świata objawiająca się w pozarozumowych, uczuciowych związkach różnych form rzeczywistości. Wszystkie obrazy i doznania świata mówią nam o jego jedności. To co człowiekowi dostępne w procesie poznania rozumowego i zmysłowego, a także przez doświadczenia duchowe i uczucia wchodzi ze sobą w powiązania, stanowiące o jedności świata. Pozwala to w sztuce na wysnuwanie wolnych skojarzeń tylko na pozór pozbawionych logiki. Zasada ta jest widocznie wyraźna w wierszach Charles’a Baudelaire’a. A szczególnie w wierszu „Oddźwięki”, w którym jedność świata wyraża się w odpowiedniości „dźwięków, woni i kolorów”. Metoda synestezji – przekładalność jednych doznań zmysłowych na inne. Pozwala kojarzyć ze sobą wrażenia słuchowe, zapachowe, dotykowe i wzrokowe. Prowadzi to do budowania obrazów zestawiających ze sobą np. kolory i dźwięki, tzw. barwne słyszenie „biała cisza”. Zestawienie synestezyjne widoczne jest w wierszu Jean Arthura’a Rimbaud’a, gdzie poeta literom przypisuje kolory. Muzyczność wiersza – przejawia się poprzez staranny dobór środków stylistycznych, użycie refrenu poetyckiego, traktowanie tekstu poetyckiego jako zapisu dźwiękowego, zabiegi dźwiękonaśladowcze, przemyślany rytm wiersza. Realizacja tych założeń jest widoczna w wierszu Leopolda Staffa „Deszcz jesienny”. Psychizacja krajobrazu – zabieg służący obrazowemu uzewnętrznianiu stanu duszy. Uczucia rodzące się w duszy są wyniesione w krajobraz i powracają jako impulsy płynące od natury do człowieka. Krajobraz jest stanem duszy. Zasada psychizacji jest ukazana w „Deszczu jesiennym”, gdzie melancholia i smutek są jakby wywołane przez deszcz. Odświętność języka – jego uniezwyklenie, użycie wyszukanych wyrażeń, sięganie po archaizmy i tworzenie neologizmów, przywołania biblijne, antyczne, romantyczne, liczne cytaty, alegorie i symbole. Wszystkie te elementy konstrukcji artystycznej wiersza stanowiły o bogactwie językowym poezji młodopolskiej.
