Odpowiedź:
Czworo dzieci - Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja - wyjeżdżają z zagrożonego bombardowaniami lotniczymi Londynu (trwa druga wojna światowa). Dzieci jadą na wieś, do wielkiego starego domu pewnego Profesora. Profesor mieszka ze swoją gospodynią i jej trzema pomocnicami. Dzieciom nikt nie przeszkadza w buszowaniu po domu. Zwiedzają go i natrafiają na pusty pokój z wielką szafą. Dzieci wychodzą z pokoju, tylko najmłodsza Łucja otwiera drzwi szafy i wchodzi między rząd płaszczy i futer. Przeciskając się przez ubrania, dziewczynka wychodzi na leśną polanę obsypaną śniegiem. Po chwili Łucja spotyka fauna o imieniu Tumnus. Faun od pasa w górę wygląda jak człowiek, ale ma koźle nogi, kopytka i ogon. Pan Tumnus twierdzi, że miejsce, do którego trafiła Łucja nazywa się Narnią. Potem upewnia się, że Łucja jest ludzkim dzieckiem i zaprasza ją do siebie na podwieczorek. Łucja przyjmuje zaproszenie, jedzenie jest bardzo pyszne, faun opowiada o życiu w puszczy aż w końcu wyznaje, że jest sługą Białej Czarownicy panującej w Narnii. To właśnie ona spowodowała, że jest tam wieczna zima, a nigdy nie ma Bożego Narodzenia. W końcu Tumnusa wyznaje, że jego zadaniem jest chwytanie dzieci napotkanych w lesie. Łucja prosi go, by odprowadził ją do miejsca, do którego wyszła z szafy. Faun postanawia jej pomóc. Wyruszają w drogę, dziewczynka dociera do znajomego zagajnika, na pamiątkę daje faunowi chusteczkę, a sama wraca przez szafę do pokoju. Okazuje się, że nie było jej zaledwie chwilę. Rodzeństwo nie wierzy w jej opowieść o Narnii i faunie Tumnusie.